‘Het leven is als een bloem en opent zich wanneer de zon schijnt’.
Deze zin tikte me aan en zei: ‘Kom, ik neem je mee in mijn verhaal’.
Waar ik nog dacht dat mijn verhaal over bloemen en de zon zou gaan, groeide het verhaal onverwacht naar bomen.
Zoals de ontmoeting met de Tulpenboom in het Kienehoefpark. Het was een prachtige dag in de herfst. De zon stond aan een strak blauwe hemel. Ik was herstellende van een covidinfectie, voelde me nog slap. De boom had een sterke aantrekkingskracht op mij. Ik wandelde er naar toe en ging onder zijn bladerdek tegen de stam staan. Ik hoorde de wind ruisen door de bladeren. Het was net of die bladeren met elkaar praatten. Ik luisterde en woorden kwamen als vanzelf in me op:
Kom, kom tevoorschijn
fluisterden zonovergoten
bladeren.
Kom, durf in je
volle licht te staan.
Of die keer dat ik op een stronk zat van een reuze Sequoia. Toen ik naar boven keek, voelde ik een groot ontzag voor deze boom zoals hij daar al honderden jaren stond. Honderden jaren stil staan is vast niet zo moeilijk, als jezelf voortbewegen op aarde. Het kwam me voor alsof de boom tegen me sprak. De reuze Sequoia toonde daarmee een diep gevoel van respect voor mij, voor alle mensen.
In mijn leven heb ik vaker onverwachte ontmoetingen met bomen gehad, het was iets gewoons voor mij; ik sprak er nooit over. Al schrijvende komt dit ineens op papier te staan en zo openen de bomen mijn verhaal – zoals een bloem zich opent wanneer de zon schijnt.
Henriëtte
