‘Aap, roos, zeef, muur, voet, …’ In een aanhoudend dreunend tempo galmden onze stemmen door de school. We leerden lezen en schrijven. Wat een geluk!
Ik weet nog hoe spannend ik het vond in de eerste klas, groep drie heet dat nu. Ik zou eindelijk gaan leren lezen en schrijven. Ik zie het groene schriftje nog voor me. Op het witte etiket stond ‘Mientje’ geschreven, mijn naam in die tijd. Binnenin waren blauwe horizontale lijntjes op een witte ondergrond getekend. Smalle en bredere lijnen boven elkaar. We kregen een kroontjespen. Zo’n spits metalen ding met een gleufje in het midden dat aan een soort potlood zat.
Regelmatig moest je die metalen punt in een inktpot dopen zodat je weer even kon schrijven. En je moest niet te wild de pen erin soppen want dan kreeg je inktvlekken in je schriftje en dat was slordig. Ik weet nog de frustratie die ik voelde als er naast mijn letters zijstreepjes van inkt zaten. Hoe kon dat? Ik deed zo ontzettend mijn best. Later begreep ik dat ik te hard op de pen drukte. Onze juffrouw was een non: zuster Constanzo. Ze liep rondjes door de klas en hield streng toezicht. Toch kon ze niet altijd voorkomen dat de inktspetters ons om de oren vlogen. Dat was troep. Mijn moeder was verre van blij als ik thuis kwam met zo’n lelijke inktvlek op mijn kleren… Maar met dat schrijven van mij is het gelukkig goed gekomen.
Aap, roos, zeef, muur, voet, … Dat was ons leesplankje op school. Ik kan alle achttien woorden nog zo op dreunen. Wat een geluk om te kunnen lezen en schrijven. Er gaat letterlijk een wereld voor je open. Ik herinner me de boekjes van Puk en Muk en Wipneus en Pim. Ondeugende kaboutertjes die allerlei avonturen beleefden. Heel leuk. Zo herinner ik me ook de streekroman van Toon Kortooms: Beekman en Beekman. Dat boek las ik als tienjarige. Tijdens het lezen van dat boek zat ik zo te schateren van het lachen, dat mijn familie kwam kijken wat er aan de hand was. Dan deed ik de leuke anekdote uitgebreid voor hen uit de doeken.
Er zouden nog vele boeken volgen.
Willemien
