De grijze, verfomfaaide kaft heeft veel geleden en is aan de rugkant wat losgeraakt. Een bedompte geur komt me tegemoet als ik het boek voorzichtig opensla. Tweehonderdzesentachtig bruine bladzijden. Woorden flitsen voorbij.
De pachter van Inna’ van Doris Eicke, heb ik zojuist uit de boekenkast gehaald. Op de eerste bladzijde zie ik een rijtje geschreven namen van middelbareschoolvriendinnen staan; heb ik dit boek destijds aan hen uitgeleend? Vond ik het een aanrader?
Het boek is van mijn schoonmoeder geweest. Van haar heb ik het gekregen. Zij had het blijkbaar met plezier en misschien wel rode wangen gelezen en ze gunde mij ook een mooi liefdesverhaal. Toen ze het mij overhandigde vermoedde ik een soort verlangen onder haar glimlach; ‘wat kan het leven toch bijzonder en mooi zijn in een boek’, dat!
Nu ik het na zo veel jaren in mijn handen houd, vraag ik me af waarom dit oude boek nog steeds in mijn boekenkast staat. Waarom heb ik het niet bij onze verhuizing, zesendertig jaar geleden, in een doos gedaan om het af te voeren naar de afdeling oud papier. Ook toen moet ik het uit mijn verzameling hebben gepakt omdat de grijze kaft met gouden letters opviel tussen de moderne kleurige kaften. Op dat moment heb ik misschien ook teruggedacht aan de glimlach van schoonmoeder. En het toen gewoon weer teruggezet tussen de andere boeken.
Ik lees de introductie: ‘De adellijke Von Malmedy’s hebben hun landgoed in Oost-Duitsland moeten verlaten en als vluchteling hun intrek genomen in hun in West-Duitsland gelegen bezitting Inna. De pachter staat de familie een verdieping van zijn woning af, waar zij in een enge behuizing moeten leven van weinig geld’. Ingrediënten voor een verhaal vol intriges, drama en ongetwijfeld hartstocht aan het eind, als pianiste Corinna de liefde beantwoordt van de pachter. De sterke, wat oudere maar o zo betrouwbare man. Heerlijk.
Zal ik dit boek uit 1958 opnieuw gaan lezen? Bij het vluchtig bladeren zie ik de ouderwetse zinnen, flarden tijdsbeeld, een dame die vosjes bestelt en ze om haar hals draagt om te laten zien dat ze zogenaamd nog welgesteld is, de heer die bedachtzaam een sigaret rookt, de hoffelijkheid in de spreektaal, de omfloerste omschrijvingen van liefdevolle blikken en gebaren, de niet te missen sterke kaaklijn van de mannelijke hoofdpersoon, maar ook gemene vrouwen, overspel, drama en ongeluk. Hoe lang is het geleden dat ik een boek las dat eindigde met het groot gedrukte woord EINDE?
Ineke
