Ik heb dierbare herinneringen aan de wandelingen met mijn vader die wij als kind met hem maakten. We wandelden in de bossen rondom landgoed Heerenbeek in Oirschot.
Mijn vader, in dit gebied geboren en getogen, kende ieder paadje. Hij liep voorop en wij volgden hem heel stilletjes om de dieren waar we naar op zoek waren niet te verjagen.
Ik herinner me dat ik een keer per ongeluk op een takje trapte en mijn vader zich naar me toe boog en heel zachtjes ‘ssstttt…’, zei.
Onderweg wees hij ons op alles wat leefde. We zagen de mannetjesfazant met zijn mooie kleuren en het vrouwtje dat er kleiner en saaier uitzag, konijnen en reeën. We hoorden kikkers, de eerste koekoek, spechten en we hoorden de turkse tortel koeren.
Op een dag vertelde mijn vader me dat hij in de roep van een turkse tortel ‘god roept u’ hoorde, in plaats van ‘koeroekoe’.
Vele jaren later, na het overlijden van mijn vader in mei, hoorde ik een houtduif ‘god roept u’ koeren. Ik moest aan mijn vader denken. Het voelde alsof hij weer even bij me was.
woorden raken
raken elkaar aan
een wandeling met mijn vader
hij wijst me de
koerende turkse tortel
voor ons tussen de takken
koeroekoe, koeroekoe hoor ik
en weet dat mijn vader
god roept u, god roept u
hoort.
Henriëtte
