Laatst liep ik rond etenstijd langs het huis waarin ik de gelukkigste jaren van mijn leven heb doorgebracht. Ik keek naar binnen en zag achterin, in de serre, onder de lamp een vader en moeder met hun drie kleine kinderen aan tafel zitten. Ik viel decennia terug in de tijd en ik zag even in een flits mijn gezin daar aan onze ronde, witte tafel zitten. Die confrontatie met de kringloop van het leven stemde me een fractie van een seconde weemoedig maar toen ik doorliep, voelde ik een glimlach opkomen. Het doet me goed te weten dat er weer een gezin meemaakt hoe heerlijk het is om te wonen in juist dat huis op juist die plek.
Margreet
