Toen ik voor het eerst die naam hoorde – Sun Moon Lake – had ik er meteen een romantische voorstelling bij. Een meer in een berggebied in het verre Taiwan, waar de zon en de maan beurtelings weerspiegeld worden in het water en er een bijzonder lichtspel lijken te spelen. Een meer in het centrale gedeelte van dat grote Aziatische eiland, waar niet voor niets vele bezoekers uit alle windstreken hun vrije tijd doorbrengen. Het moest er prachtig zijn.
Het geluk bracht mij er naartoe. Mijn verwachtingen kwamen uit. Niet alleen kon ik aan de randen van het meer eindeloos wandelen over de vlonderpaden, er lonkte ook een uitdaging om de trap ‘the thousand steps’ te beklimmen. Alle treden en balustrades waren voorzien van versieringen en belletjes. Het doel van deze uitdaging was het bezoeken van een hoog op een berg gelegen indrukwekkend tempelcomplex.
Op de ontdekkingsreis rond het meer bezocht ik ook een strategisch hooggelegen pagode. Toen ik die met mijn gezelschap na een vermoeiende voettocht uiteindelijk had bereikt, zagen we hoog bovenin het bouwwerk een gigantische gong. Wat een plezier hadden we toen we gezamenlijk met veel moeite de zware horizontale balk in beweging konden zetten en het lukte die tegen de enorme gong te rammen. Doiiiing! Wat een klank over het meer.
Het was vooral de serene sfeer die indruk op mij maakte. De uitzichten bij het meer, de speciale boten die op het zachtjes kabbelende water aanmeerden in het dorp, de zonsondergangen, de prieeltjes aan het wandelpad, het stokoude openluchttheater waar lang geleden oude wijze leermeesters spraken, het rustige tempo en de vele tempels. Ik kwam er helemaal tot bezinning en voelde een weldadige rust.
Op de laatste ochtend van mijn verblijf besloot ik in alle vroegte – zonder mijn medereizigers wakker te maken – naar de dichtstbijzijnde tempel te lopen. Nog een moment heerlijk genieten van de ochtendstilte. De eerste zonnestralen voelen. De weg erheen liep flink omhoog. Aangekomen in het open binnenplein van de tempel draaide ik me om naar het meer en bewonderde ik de grote rode poort die als het ware de omlijsting vormde van een deel van Sun Moon Lake. Zo’n prachtig plaatje had ik nog zelden gezien. Wat een rust, wat een sereniteit. In de tempel heerste nog een absolute stilte. Ik zocht een plekje om even te zitten, mijmerde wat weg … tot ineens: een grandioze gongslag, vlakbij mijn oren, die mij zo ongeveer een halve meter liet opspringen van mijn zitplaats. Die had ik echt niet zien aankomen. De dag was ingeluid in Taiwan, luid en duidelijk. De wereld was wakker. En ik? Ik stopte dit geluksmoment in het vakje van mijn allermooiste herinneringen.
Ineke
