Wegwezen

Zwervend door smalle straten en steegjes kom ik uit op een pleintje. Ik ben weggevlucht van de drukke boulevard met allerlei geroezemoes in mijn oren, het geronk van auto’s en de schelle geluiden van rond rennende kinderen. Het werd me allemaal te veel. Drommen duwende en dringende mensen en de hete zon op mijn hoofd. Ik kom weer een beetje tot rust op de stille plek waar ik nu ben beland.

In de schaduw van een tuinmuur kijk ik om me heen. Okerkleurige gepleisterde muren vormen de achtergrond van een verstild tafereeltje.  Op een stoel, naast een open deur, zit een wat oudere vrouw. Ik zie dat zij zich met zorg heeft aangekleed. Op een donkere rok draagt ze een chique witte blouse met blauwe motieven. De bijpassende sjaal heeft ze losjes om haar hals gedrapeerd en haar blauwe schoenen passen goed bij haar kleding.

Maar waarom draagt ze een dubbelgeslagen schort over haar mooie spullen? Houdt ze even pauze om straks weer aan het werk te gaan? De vrouw heeft een klein boekje in haar handen. Alle aandacht schijnt uit te gaan naar de inhoud. Aan haar strak dichtgeknepen mond te zien, is het geen vrolijke verhaal.

Ik kijk om me heen op zoek naar een straatbordje of een aanduiding van de bestemming van de gebouwen met de huisnummers 9 en 10. De oude ronde eiken deuren kunnen mij misschien op een idee brengen of de tekst op de muur achter haar stoel. Vanaf de plek waar ik nu sta, kan ik alleen de bovenste woorden lezen: ‘Santes Creus ….’, Ik vermoed dat het Catalaans is en vertaal het als ‘Heilige Kruisen’. Dat duidt op iets religieus, iets mysterieus. Maar hoe moet ik dat rijmen met de twee wijnvaten bij de deur.

Op het moment dat ik besloten heb naar de vrouw toe te lopen en haar aan te spreken, hoor ik mensen dichterbij komen. Een lage stem zegt: ‘Praat zachtjes en heb respect voor deze heilige plek.’ Achter mij  verschijnt een groep vakantiegangers. Voorop loopt de gids die een stok omhoog houdt met linten in de kleuren van de Nederlandse vlag. 


De magie valt in gruzelementen. De serene sfeer is weg. Even later zwermen de bezoekers als een kluwen bijen om de lezende vrouw heen. Ik hoor een ‘welcome’ in gebrekkig Engels. Dan zie ik haar naar de openstaande deur lopen. Na een uitnodigend gebaar volgt de groep haar naar binnen. Nadat alle mensen zijn verdwenen in de duisternis van nummer 10, durf ik naar haar stoel te lopen. Het boekje is daar eenzaam achtergebleven op de zitting: ‘Inglés para principiantes’, lees ik hardop. Snel loop ik achter de groep aan en blijf op afstand staan luisteren. De rondleiding is boeiend en leert me veel over de geschiedenis van de kleine kerk die we mogen bezichtigen. Tijdens het in het Spaans gesproken dankwoord van de Nederlandse begeleider sluip ik naar buiten. Het plein ligt er nu nog verlaten bij. Wegwezen hier, voordat mijn landgenoten naar buiten komen. 

Nelleke