Kleine Vyne van twee zit op haar praatstoel. Ze doet haar best om woorden en zinnen van grote mensen na te zeggen en dat klinkt grappig. Een echo van taal. Dat oma in de ochtend dol is op koffie, weet ze al: ‘Koffie maken, koffie maken’. Zo word ik verwelkomd, terwijl de eerder buitgemaakte koffiecupjes vrolijk uit de verpakking rollen.
Namen van dingen die ze graag eet, weet ze al goed te benoemen. We zitten aan tafel. Het is een feestelijke dag. Mama is jarig. Luxe stukjes gerookte zalm glijden moeiteloos naar binnen en pindakaas vindt ze lekker op de boterham. Dat is haar favoriete ‘boter-jam’. Ze wil alleen een echt glas om uit te drinken. Van enthousiasme springt ze op haar stoel op en neer om alles met haar handen van tafel te pakken.
Ze weet ook goed wat ze NIET wil. ‘Nee, nee!’ En ze verduidelijkt haar woorden soms spontaan met geluid en gebaren. Zo wordt bij het lezen van haar favoriete platenboek de leeuw steevast begroet met een luide brul, de handjes als klauwen dreigend vooruitgestoken. ‘Grrrr.’
Vyne gaat graag naar het mini-speeltuintje in haar buurt. Het loopfietsje is sinds kort een geschikt vervoermiddel en ik, haar oma, mag haar op deze dag vergezellen. De wereld buiten de poort noemt ze sinds kort Amerika. Een grapje van papa. ‘Amerika, Amerika,’ roept ze opgewonden als de poort van het slot gaat. Een klein beetje hulp is nodig bij het oversteken van de straat, de hoge stoep op en dan … rondkijken, stilstaan, een klein stukje rijden en dan weer goed rondkijken.
Bij elk geluid let ze scherp op; ze hoort een luidruchtige brommer, een man die zuchtend zwaar werk verricht in zijn voortuin en een blaffend hondje achter een raam. Haar hoofd draait naar alle kanten en het is zichtbaar lastig om op die manier het stuur goed recht te houden. Ze slingert een beetje en laat soms het stuur ineens los, handen hoog in de lucht van verbazing over de wonderlijke wereld. Elk wolkje of klein beestje en nietig bloemetje neemt ze in zich op en dan gaat ze toch, na enige aanmoediging, weer dapper verder, op de speeltoestellen af.
Om bij de geliefde glijbaan en klimtoren te komen moet ze eerst nog een fietspad oversteken. Dan gaat ze haar fiets ‘parkeren’, dat heeft ze vaker gedaan. Als een volleerd wielrenner zet ze de loopfiets bij het hek. Ze rent met haar kleine beentjes naar de klimtoren. ’Zelluf!’
Met een klein beetje hulp komt ze boven. Klaar om dapper van de glijbaan te gaan. Dat die vies, nat en plakkerig is had ze nog niet gezien. Boven kijkt ze me verwachtingsvol aan. Dus aan mij de eer om de glijbaan met wat papieren zakdoekjes gebruiksklaar te maken, voor zover dat lukt. Het deert Vyne niet om de rest van het natte zand met haar stoere kleren mee naar beneden te nemen. Het laat een dik zanderig plakkaat op haar broek achter. ‘Nog… nog eens.’ ‘Meer, meer, nog een keer.’ Wat andere kinderen aan kunstjes vertonen, denkt zij ook te kunnen; ze doet op zijn minst een onverschrokken poging.
Een bebaarde man met een gevulde supermarkttas gaat op een bank in de buurt zitten en begint aan zijn picknicklunch. Telkens diept hij iets op uit zijn voorraad en eet het smakelijk op. Geen stukjes zalm voor hem zo te zien. Vyne volgt hem met haar blik en lacht hem vriendelijk toe. De man op zijn beurt kijkt met plezier naar de capriolen van Vyne.
Tijd om terug naar Vyne’s huis te gaan. Ik zet haar fiets vast in de juiste richting om het fietspad weer over te steken en voor ik het weet zet Vyne er de vaart in, zonder rechts, links, op of om te kijken. Er komen snelle fietsers aan. Die hebben geen idee. Nog precies op tijd weet ik mijn hand uit te steken om Vyne tegen te houden, mijn vlakke handpalm op haar borst. Ik voel hoe hard het hartje klopt. Dan besef ik – toch flink geschrokken – dat mijn eigen hart op dit moment net zo hard klopt. Ik voel me zo verantwoordelijk vandaag …
Na alle inspanning is Vyne toe aan haar middagdutje. Terwijl ze ‘zelluf’ de eerste traptrede wil beklimmen draait ze zich plotseling om, om zich met gespreide armen in mijn armen te storten voor een dikke knuffel voor oma. Haar hart tegen mijn hart. Het klopt! Heerlijk.
Ineke
