‘Hoe is uw naam?’, vraagt het meisje aan de balie.
Goeie vraag, denk ik.
Ik loop door mijn geheugen.
En ik weet weer die keer dat jij mijn naam voluit noemde. Meestal hield je het bij: ‘Zeg’, of ‘Hé, hoor es…’.
Toen je me bij mijn naam noemde, was er geen goed nieuws.
De receptioniste herhaalt haar vraag.
Ik noem mijn naam en vrees slechte berichten.
‘Mooi!’, zegt het meisje, ‘U krijgt kamer 116.’
Ze overhandigt me de sleutel en een naamplaatje dat ik goed zichtbaar moet opspelden.
Met mijn naam op de badge voel ik mij een geziene gast.
Al schrik ik en voel me bloot als de serveerster de volgende ochtend aan het ontbijt vraagt:
‘Lekker geslapen, Emmy?’
Emmy
