Het was op. Helemaal op. Leeg, doods, maar vooral stil. Toch bleef het altijd dichtbij. Waar ik ook ging. Want ik dacht niet zonder te kunnen. Ik maakte mezelf wijs dat warmhouden goed was. Vooral in de winter, als er een koude oostenwind waaide of als het vroor dat het kraakte. Want kou, daar kon het al helemaal niet tegen. Ik dacht in alle eerlijkheid dat als ik er maar aardig voor was, als ik het warm hield in mijn jaszak, dat het dan nog wel meeviel. Maar dat was verkeerd gedacht. De energie nam af. Het einde was in zicht. Het dreigende nieuws kwam al eerder binnen: ‘dit apparaat wordt vanaf begin mei niet meer ondersteund’.
Ik kwam erachter toen de bliepjes zich niet meer meldden en belletjes niet meer gingen rinkelen. Toen ging er bij mij pas een belletje rinkelen, want waarom had ik bepaalde dringende boodschappen gemist? Al die berichtjes die vochten om aandacht. Precies op dat moment, in dit voorjaar. Mijn leven werd leeg, want ik was gewend à la minute alle berichten te lezen en snel te reageren op allerlei meldingen.
Ik deed mijn verhaal in mijn omgeving. Misschien ga ik jullie helaas uit het oog verliezen als er niks gebeurt. NU is actie geboden! Er dreigt een ramp. Mijn steun en toeverlaat gaat het opgeven. Mijn trouwe mobieltje is ouderwets, krakkemikkig, niet meer van deze tijd. Verschillende mensen bevestigden dat ik de laatste jaren ook echt niet alle praktische mogelijkheden van het digitale verkeer had kunnen benutten door vast te houden aan mijn aftandse ding. Wat te denken van bankieren, contactloos betalen, reizen, muziek luisteren, opzoeken, controleren en leren.
Toen deed zich plotseling een echte buitenkans voor. Zoonlief had een prachtig apparaat in een originele doos. Hij had het in de kast gezet, omdat hij alweer het allernieuwste exemplaar nodig had. Snel werd het voor mij geïnstalleerd. Mogelijkheden te over ineens. Heerlijk, zo’n kans, zo’n buitenkans. Om pingetjes en rinkeltjes nu wel te horen. Om gewaarschuwd te worden voor afspraken. Om alles te kunnen doen wat mijn nieuwe vriendje te bieden had: inloggen met mijnDIGID, codes scannen, trots je ticket tonen bij theater en bioscoop, voordeel halen uit winkel-apps. Al die nieuwigheden beheersen toch ieders leven?
Stukje lopen? Lekker eropuit? Dat betekent vanaf nu stappen tellen, want dat kan mijn nieuwe vriendje ook al.
Jammer dat mijn mobiel nog niet in staat is om mijn zegeningen te tellen.
Ineke
