Ik heb veel creatieve vrienden, of beter gezegd: veel creatieve vriendinnen. Met verbazing en bewondering bekijk ik hun kunstwerken. Ik sta steeds versteld hoe ze met veel toewijding, handigheid en ingenieus gefröbel de mooiste creaties weten te maken: van prachtige, schilderijen, keramieken en beelden, tot kunstige sieraden, bloemstukken en gehaakte tassen.
Tussen mij en creëren botert het niet altijd. Niet dat ik het niet leuk vind om met mijn handen bezig te zijn, maar ik heb er weinig gevoel voor. Kleiwerkjes storten altijd in, schilderijen worden een kliederboel en het gepriegel met kraaltjes maakt me kregelig. Ooit ging ik met een vriendin bloemschikken. Ik zou een stukje maken met hortensia’s, dat leek me nog te doen. Toen ik aan de slag wilde, zei onze cursusleidster: ‘Jouw oase is nog niet nat genoeg, die moet eerst helemaal doorweekt zijn.’ En zo stond ik voor mijn gevoel een half uur lang tegen een blok oase in een wasbak aan te kijken. Toen ik me eindelijk omdraaide met het doornatte spul, bleek de rest van de groep al zowat klaar te zijn. Ik haastte me om de hortensia’s in de oase te steken, af en toe nog wat groen eraan toevoegend. ‘O nee, Elli, dat is niet de bedoeling,’ hoorde ik achter me, ‘je moet de hortensia’s in kleine bloempjes uiteen trekken en die een voor een in de oase steken.’ De moed zonk me in de schoenen terwijl ik naar de grote pot keek die nog vol moest. Wat een gepiel.
Ik stond dan ook niet te springen toen mijn creatieve vriendinnen onlangs het plan opvatten om gezellig met z’n allen een knutselstuk van textiel te maken. Een van hen had ooit een textiele boom gemaakt, de anderen wilden zoiets ook wel eens proberen. In de app-groep vlogen de ideeën over en weer. Ik hield me op de vlakte. Drie avonden prutsen met een oud laken, behangselplak, paverpol en verf, dat was nou niet bepaald op mijn lijf geschreven. ‘Natuurlijk doe je mee El.’ ‘Het is toch gezellig, zo met z’n allen.’ Ik moest echt een drempel over, maar uiteindelijk stond ik buiten bij een van mijn maatjes een oud laken in behangselplak te soppen. Het gefrot was inderdaad gezellig, en onverwacht relaxed. Ik genoot er echt van om lekker bezig te zijn, al kon het resultaat me minder boeien. Binnenkort gaan we de werkstukken kleuren. Och, misschien komen mijn simpele klaprozen goed uit de verf, misschien ook niet.
Van het een kwam het ander. Ik kreeg ineens zin om wat meer met mijn handen bezig te zijn. Niet met bloemen, stof of verf. Het werken met steen spreekt me meer aan. Ik droomde zelfs dat ik een groot beeld gemaakt had, voor in de tuin. Helemaal gelukt was het niet, het veelkoppige gevaarte oogde vreemd en stond scheef, maar hij maakte me aan het lachen.
Inmiddels is er een heus beeldhouwgroepje opgericht – Keimoi – en ben ik fanatiek begonnen met hakken en vijlen. Ik moest daar natuurlijk nog wel wat voor regelen. Een tafel, gereedschap en een steen natuurlijk. En alsof toeval bestaat: op Marktplaats bood een alleraardigst supercreatief echtpaar een beeldhouwtafel en -gereedschap aan.
Zodra ik mijn eerste expositie geef, laat ik het weten.
Elli
