In de zomer van mijn eindexamen middelbare school gingen we met het hele gezin naar de Bodensee op kampeervakantie. Een week lang genoten we van zwemmen in het lekkere water en zonnen op de strandjes. Spannend was de roeitocht met mijn broer naar het eiland Lindau. De stroming zat tegen en het was veel verder en zwaarder dan wij gedacht hadden. Toen wij dan eindelijk verhit en moe bij het afgesproken restaurantje aankwamen, waar de rest wachtte, waren de frietjes koud en de kippenpoten allang niet meer fris.
Maar het hoogtepunt van mijn vakantie moest toen nog komen. Op zaterdagavond, onze slotavond, was bij het nabijgelegen café ein Tanzabend. Na wat aandringen van mij zochten we met zijn allen een plek dicht bij de dansvloer. Het orkestje speelde al. Het met lampjes en bloemen versierde terras oogde heel romantisch. Voor de kinderen bestelde vader een glas limonade, mijn moeder had een flinke bel Moezelwijn en zelf nam hij ein Glas Bier. Ik bewoog mee op de muziek en keek naar de zwierende paartjes. ‘Darf ich dich zum tanzen einladen?’ Uit het niets stond daar een knappe jongeman aan ons tafeltje. Later vertelde mijn zus dat ze mij een duwtje tegen mijn schouder had moeten gegeven omdat ik niet reageerde. Terwijl die vraag toch echt voor mij bedoeld was. Van die hele zin bleef alleen het woord ‘tanzen’ in mijn hoofd hangen. Ik keek om naar mijn vader die goedkeurend knikte.
’Ja, ich will,’ zei ik timide. Hij leidde mij naar het midden van de vloer.
De muzikanten zetten een Engelse wals in en op mijn rug voelde ik de stevige druk van zijn warme hand door de stof van mijn luchtige jurk.
Ik legde wat aarzelend mijn linkerhand op zijn schouder en mijn andere in zijn uitnodigende hand. Iedere keer als we mijn familie passeerden zag ik mijn moeders glimlach en mijn vader knipogen. Daarna kwamen een foxtrot, een Weense wals en zo ging het maar door. Toen het orkestje een pauze nam, bracht mijn danspartner mij terug naar mijn plaats. Mijn wangen gloeiden en mijn jurk plakte aan mijn rug.
Hij vroeg heel beleefd en met een buiging aan mijn ouders toestemming om samen met mij iets te gaan drinken in een cafeetje verderop. Mijn vader peilde mijn stemming en gaf toen zonder aarzelen zijn goedkeuring. Tegen zoveel Duitse hoffelijkheid kon zelfs een bezorgde vader niet op. We hadden het gezellig en in mijn beste schoolduits vertelde ik over Nederland, mijn eindexamen en mijn toekomstplannen. Hij sprak over zijn eerste jaar op de Hochschule. Na het uitwisselen van adressen en de wederzijdse belofte om elkaar te schrijven kwam er een einde aan deze wonderschone Abend. Fritz stuurde mooie brieven en gedichten. Ook ik deed mijn best om mijn belevenissen met wat humor te vertellen. Hoe het kwam weet ik niet meer, maar mijn antwoorden werden steeds korter en na een paar maanden schreef ik een afscheidsbrief. Het speciale gevoel uitgekozen te worden door zo’n knappe Duitse jongen is mij altijd bijgebleven.
Nelleke
