Het was de ochtend van oudjaarsdag. Dirk en ik zaten aan het ontbijt toen mijn blik werd gevangen en ik riep: ‘Dirk, kijk eens wat prachtig! Ik ga een foto maken.’ De camera op mijn telefoon is er altijd klaar voor om iets moois te vereeuwigen en ik liep naar buiten om mijn plaatje te schieten. De lucht met oranjerood gekleurde vlammen, doorregen met grijs, blauw en paars werd steeds sprekender. Ik kon het niet laten en bleef maar klikken. De hemel werd alleen maar mooier en mooier. Ik was verrukt. En ik wist meteen wat ik met die foto’s zou gaan doen: inlijsten en er een drieluik van maken.
Er wordt veel over gesproken en gedeeld via social media, de prachtige zonsondergangen over de hele wereld. Het is bijna cliché geworden. Maar niet voor mij. Mij vervelen mooie luchten nooit en voor mijn gevoel was deze ochtendzon bijzonder. En dat op de dag dat mijn buurvrouw, die een zeer hoge leeftijd had bereikt, werd begraven. Misschien heeft ze op deze manier nog een laatste groet willen sturen vanuit het hiernamaals.
De verbondenheid die wij mensen hebben met de natuur is immens. Waar je ook bent, de natuur is overal om je heen en je ervaart ze met al je zintuigen:
Je voelt de wind die met je haren speelt, het stromende water tijdens het zwemmen. De brandende zon op je huid of het wegglijdende zand onder je voeten tijdens een strandwandeling…
Je hoort de vogels die fluiten en andere dierengeluiden om je heen. Het geluid van de wind door de bomen, de branding van de zee, de afgevallen herfstbladeren met het typische geluid als je erdoorheen loopt…
Je ruikt de geuren die vrij komen bij het klaarmaken van ons eten en we proeven de smaakmakers zuur, zout, zoet, bitter en umami. Ook genieten we van geurende bloemen, pas gemaaid gras, zelfs van de geur van de zee…
Je ziet de prachtige waterpartijen, mensen, dieren, planten, bomen en struiken, rotspartijen, ravijnen, velden en oneindige prachtige luchten…
Mijn allereerste bewustwording van het leven, was het moment dat ik als klein kind in het gras zat en intensief het hartje van een bloemetje aan het bestuderen was. Ik herinner me de ronde vorm van piepkleine groene bolletjes, als speldenknopjes.
Dit alles geeft me een gevoel van rust, acceptatie en verbinding met de omgeving. Ik voel me dankbaar dat ik hier deel van mag uitmaken.
Willemien
