In mijn herinnering zie ik mijn vader nog rondlopen met die papiertjes op zijn gezicht. Ze waren een beetje rood gekleurd. Daar moest ik om lachen, maar voor hem was het gewoon.
Ik kwam met mijn hoofd net boven de keukentafel uit en keek gefascineerd toe.
Met een kort kwastje vol wit schuim smeerde hij zijn gezicht in totdat hij eruitzag als Sinterklaas met een spierwitte baard. Dan ging zijn neus de lucht in en begon hij met een zilverkleurig ding, als een sneeuwschuiver, een baan te trekken van zijn hals naar zijn kin.
En dan nog een, en nog een. Dan stopte hij plotseling en zag ik iets roods langzaam door het wit naar beneden sijpelen. Blijkbaar was het niets, want mijn vader bleef onverstoorbaar. Hij plakte een klein vierkant papiertje op het wondje en ging door.
Willemien
