Zet een drukke, eigenzinnige en een stille reiziger bij elkaar en je krijgt nooit ruzie. Althans zo was het in de situatie die ik tegenkwam op een camping in het Noord-Westen van Spanje.
Er komt een oude bestelauto mooi beschilderd aan de zijkant met een bos bloemen en een vredesduif de camping oprijden met twee mannen er in. De chauffeur manoeuvreert zijn auto op een plekje, stapt uit en gooit van alles uit de bestelauto. Het lijkt op een soort tent met stokken.
Er is op een camping geen leuker vertier dan kijken hoe een ander zich installeert en ondertussen commentaar geven op datgene wat je ziet. De chauffeur is een oude man met baard en hij ziet er een beetje sjofel uit. De haren op zijn wenkbrauwen zijn minstens 5 cm lang en hangen voor zijn ogen. Hij gaat alleen aan het werk.
De tent wordt vastgemaakt aan de bestelwagen en is zo te zien een eigen ontwerp. Uit de auto komen allerlei plastic zakken met onbestemde inhoud. De man doet me denken aan het programma ’De Stoel’ van Rik Felderhof. Hij zou er prima in passen.
Zijn reisgenoot blijft echter gewoon in de auto zitten. Dat is wel heel apart. Het is ook een man met baard, hoed op en een pijp in de mond. Na enige tijd valt op dat hij wel erg stil zit. Na verdere observatie concluderen we dat het een pop is. En dan word je als overbuurman toch nog iets nieuwsgieriger.
Als hij zijn zaakje op orde heeft is een gesprek gauw aangeknoopt. Ondanks het Belgische kenteken op de auto spreekt de man Duits en blijkt het een Duitser die de Belgische nationaliteit heeft aangenomen en in België woont. In feite hoef ik niks te zeggen, want hij is iemand van de monoloog. Knikken en hummmen is voldoende om het gesprek verder te laten gaan. Van beroep was hij arts in Duitsland, maar nu al lang met pensioen. Het woord pensioen is al goed voor een college over corruptie van politici die in de pensioenpot graaien.
Hij blijkt al 7 weken onderweg te zijn en heeft Frankrijk, Spanje en Portugal doorkruist. Zijn vrouw heeft hij thuisgelaten. Ze zijn nu toch op een leeftijd dat seksualiteit niet meer van belang is. ‘We staan droog’, is de uitdrukking die hij gebruikt. “En samen reizen dat gaat niet. Zij wil kerken bekijken en tasjes kopen, enz… En ik wil dat niet. Ik ben ook schilder en ga op plekken schilderen waar beroemde schilders als El Greco, van Gogh, enz, hebben geschilderd. Mijn reisplan heb ik uitgestippeld aan de hand van die schilderplaatsen. Ik ben op dezelfde plek gaan zitten waar zij hebben gezeten, maar ik schilder dan de huidige situatie. En dat moet ik gewoon vrij kunnen doen zonder gehinderd te worden door allerlei onbenulligheden. Je moet je eigen plan kunnen trekken. Schilderen als het niet regent. Ergens gaan zitten als het licht goed is en dat kan niet als je je vrouw bij je hebt,” zegt hij met een blij gezicht.
Dan moet ik het toch ook nog even over zijn reisgenoot hebben.
“Dat is de ideale reisgenoot”, vertelt hij vol vuur. “Hij spreekt je niet tegen, zeurt niet om te stoppen, zegt niet: “let op, stop, het verkeerslicht is rood, hier links af, enz..” Hij hoeft niet naar toilet, zegt niet doe dit, doe dat, kortom hij bemoeit zich nergens mee.
Hij houdt de bijrijders stoel bezet, zodat ik geen lifter hoef mee te nemen. Hij voorkomt als ik ergens parkeer dat er wordt ingebroken in de auto. En niet toevallig, hij lijkt op mij maar alleen qua uiterlijk.” En ik kan me voorstellen dat er onderweg hele gesprekken, sorry, monologen worden gehouden. Iedereen tevreden.
Eenmaal op gang gekomen is hij niet te stoppen. Over elk onderwerp heeft hij wel een eigen mening. De politici in Duitsland maar ook in Nederland zijn volgens hem zo corrupt als wat. De Belgen zijn ook corrupt, maar daar weet men het van elkaar en daar is het leven en laten leven. En daar gaat het er meer gemoedelijk aan toe. De politiechef in zijn woonplaats is meestal gewoon thuis. Af en toe treedt hij op in zijn gala uniform met alles er op en aan en klaar is hij weer. De gendarmen zitten vrijdagavond om vijf uur gewoon thuis. In Nederland proberen ze je dan nog een bon te geven. Nee, België past beter bij hem.
Toch heeft hij wel een puntje van kritiek en dat betreft die Belgen die alsmaar blijven fietsen ook als ze ouder zijn en een bierbuik hebben die op de stang van de fiets hangt. De prostaat wordt er door afgeklemd. Foute boel.
Zo zou hij nog wel een tijd door kunnen gaan met het verkondigen van zijn eigen wijsheden, maar hij heeft nog een missie. Hij heeft zijn vrouw beloofd een hond mee uit Spanje te brengen. Hier in het asiel heeft hij 2 puppy’s gevonden van het hondenras mastiff. Hij gaat ze in augustus halen. Als hij terug is gaat zijn vrouw een paar weken op vakantie naar de zon en zorgt hij voor de kippen en de honden. Zijn ze allebei tevreden.
De volgende dag pakt hij zijn boeltje in en rijdt richting Parijs om daar nog een museum te bezoeken. En daar gaan ze met z’n tweetjes: de eigenzinnige en de stille reiziger.
Een blijvend harmonieus duo.
Ton Kalkers
