Iedere dag, aan het einde van de middag, is het op allerlei plekken in deze Spaanse stad spitstijd. De vele cafeetjes, terrassen en lunchrooms zitten bomvol met een mix van generaties. Veel jongeren, maar ook ouders met kinderen en grootouders. Terwijl ik op zoek ben naar een lege stoel geniet ik van de winkelstraten met uitbundige feestverlichting en de etalages versierd in rood en groen.
Wanneer ik een plekje heb gevonden kijk ik nieuwsgierig om me heen. Aan mijn tafeltje zit al een vrouw die in gesprek is met een jong meisje. Aan de toon te horen gaat het over serieuze zaken. Het ontroert me als ze elkaar een knuffel geven en daarna gearmd weglopen. Verderop zie ik vier vrouwen op leeftijd, die aan het praten zijn met veel handgebaren. Ze proosten met een wijntje en de tapas worden gretig verorberd. Een groepje meiden schatert het uit als een van hen een demonstratie geeft van een sexy dansje. Ze smullen van grote taartpunten en drinken kleine kopjes koffie. Hier nemen ze de tijd om elkaar te vertroetelen met aandacht en lekkers. De telefoontjes blijven in de tas.
Nu ik op afstand ben van mijn eigen wereldje, heb ik alle gelegenheid en tijd om de gewoontes van de bewoners van Huelva te bekijken. Het geeft me een fijn gevoel, zo hartelijk als zij met elkaar omgaan.
Naast me zit een aantal jonge ouders met kinderen. De vrouwen zijn druk in gesprek terwijl ze hun baby’s in slaap wiegen. Sommige moeders geven hun kind borstvoeding of een flesje. Ik zie ze bewonderend kijken naar elkaars kroost. Een van de moeders legt een dekentje over de blote beentjes van het kindje van een ander. Ik hoor: ‘Muchas gracias,’ en zie een dankbare glimlach. Midden op de autovrije straat zet een vrolijke clown allerlei kleurrijk speelgoed neer. Peuters en kleuters vliegen erop af en gaan samen aan het spelen. Vaders en moeders staan in groepjes bijeen en houden een oogje in het zeil.
Even later komt er een ouder stel aanlopen. Hij steunt op haar terwijl hij zijn wandelstok zorgvuldig neerzet op de ongelijke keitjes. Dan staan ze stil en kijken zoekend rond. Even later zijn ze bij het tafeltje naast me. Ik maak wat ruimte en er worden stoelen bijgeschoven. Dan krijg ik een lieve glimlach van de dame met een hartelijk: ‘Buenas tardes señora.’ Of zij mijn Spaanse antwoord begrijpt, weet ik niet. Maar ik voel me gezien. Even later brengt een ober mijn allerlekkerste cappuccino ooit. Uit een dikke romige melklaag steekt een kaneelstokje. Onderin wacht me een laagje pure chocolade. Mmm, meer dan heerlijk. De zon verwarmt mijn gezicht en de mensen om mij heen zetten me in een warme gloed.
Hier wil ik blijven. Niet meer terug naar dat gure land met regen en allerlei problemen. Ik maak me zorgen. Er is al veel ongelijkheid in de maatschappij, die moet niet verder groeien.
Toch komt de dag dat ik weer terugreis naar Nederland en het gewone leven weer oppak. Ik zit vol nieuwe energie en heb als voornemens voor het nieuwe jaar, meer tijd vrij maken om samen te zijn en elkaar vertroetelen.
Nelleke
