Aanraken

Naast een leestip wil ik hier een bezoektip geven. Het is een combinatie van beide. Stel je voor, je komt binnen in een ‘landschap’ van boomstammen die door kunstenaars tot mens gevormd zijn, er is in gehakt en gezaagd, er zijn indrukwekkende figuren ontstaan. Allerlei houtsoorten, zelfs wortels en takken, zijn op verschillende manieren gebruikt om overeenkomsten van de mens met de boom uit te beelden. En dan zijn er ook nog mooie gedichten te lezen. Gedichten met bomen in de hoofdrol, ja natuurlijk. We zijn bij het Arboretum – bomenparadijs – bij Beeldengalerij Het Depot in Wageningen. Neem nou dit gedicht van Bert Schierbeek:

Het was alsof
de zon uit zich
zelf viel
in een warme
golf licht
over de aarde
stroomde alles
werd zilver
en goud
die dag in het
bos van de bomen.

Fetze Pijlman vind ik ook treffend.

Het is je vriend, een boom
Zijn schaduw legt hij
Als een arm om je heen
Als je alleen wilt zijn
Of niet alleen wilt zijn.

Binnen in het museum zie ik verder een grote variatie aan beelden die allemaal de mens als onderwerp hebben. Nooit geweten dat het menselijk lichaam je op zoveel manieren kan inspireren. Als ik een rij zwarte stenen voeten zie ‘lopen’ vraag ik me af hoe deze mens zich voortbewogen heeft. Als ik een reuzenhand een reuzenvoet in evenwicht zie houden als in een circusact word ik zelf op het verkeerde been gezet. Want het beeld lijkt van marmer te zijn, maar voelt heel licht aan.

Duizenden spijkertjes dicht bij elkaar blijken menselijke huid te verbeelden. En ja … bijna alles mag je hier aanraken, voelen, betasten, aaien. Die zijdezachte marmeren rug, de gouden torso, de uit eenvoudige latjes opgebouwde indrukwekkende vrouw. Of de dame die bekleed is met stukjes stof en vilt, die moet ik gewoon aanraken. Ik word ernaar toe getrokken, leg mijn hand er zachtjes op. Heerlijk. Zo fijn dat dit mag.

Dit is nog maar een heel klein onderdeel van alles wat hier te zien en ook werkelijk op een originele manier te beleven is. ‘Niet aanraken’ is in dit museum niet de bedoeling.

Al wat menselijk is moest zo mooi zijn.

Ineke