auteur: Sebastiaan Chabot
Uitgeverij Atlas Contact
Roman 0e druk 2024
Uitbundig weemoedige roman
Ontroerende hoofdrol voor een knuffeldier
Olifantenpaadjes ontstaan omdat wij geneigd zijn de kortste route te nemen om ons doel te bereiken. Olifanten staan erom bekend dat zij dat doen. Daarom noemen wij niet officieel geplande weggetjes en laantjes zo. De term wordt ook als metafoor gebruikt om hindernissen in het dagelijks leven te omzeilen.
Het is een mooie titel voor het verhaal dat Sebastiaan Chabot in deze roman vertelt over mensen die allemaal op eigen wijze hun weg zoeken. Het leven is een grote parade, zoals het werk van Fernand Léger op het omslag, toont.
Het boek gaat over het gezin Raad dat lange tijd iedere zomer twee weken doorbrengt in de villa van een collega aan de Côte d’Azur. De familie hecht eraan, ook nadat ze allang geen gezin meer zijn, per jaar daar toch ten minste een paar dagen samen gelukkig te zijn, of in ieder geval het idee van geluk na te bootsen.
Professor Raad is de hoofdpersoon in Olifantenpaadjes. Wij leren hem kennen op het moment dat hij met pensioen gaat en afscheid neemt van zijn advocatenkantoor. Het is een mooie binnenkomer als we Raad in de weer zien om een geschikte outfit voor de receptie uit te kiezen. Ze zullen daar wel allemaal strak in het pak zitten, denk je. In een hilarische scène in een chique herenmodezaak in Den Haag kiest Raad voor een korte broek (die “hij wel even moet inlopen”, volgens de verkoopster), witte kniekousen en sandalen met een profielzool, “handig bij elk weertype”. Op bladzijde 9 is de toon gezet en zit je al met een glimlach te lezen. Maar ja, je weet intussen dat de 71-jarige Raad een aparte is ‘en er altijd al uitzag of hij de weg kwam vragen’.
Op bladzijde 16 duikt Mimp voor het eerst op. Mimp is een knuffelolifant die zijn moeder voor de 5-jarige Raad maakt, om steun bij te vinden als hij het lastig heeft. De jongen is erg gevoelig en kan vreemde situaties moeilijk aan. Met Mimp in zijn nabijheid wordt alles wat makkelijker. Mimp kan praten en levert commentaar als het voor Raad verwarrend is of als iets naar zijn oordeel te onbenullig voor een serieuze reactie is. Iedereen in zijn naaste omgeving kent het nasale stemgeluid van de olifant.
Raad is getrouwd met Rachel Zaliger, maar het huwelijk strandt als de kinderen volwassen zijn. Rachel trouwt een nieuwe man, Philip. Op de afscheidsbijeenkomst van Raad overhandigt ze hem een cadeau in envelop ook namens haar nieuwe echtgenoot. ‘Zeker een naheffing,’ zegt Raad met de stem van zijn knuffel. Dit soort uitspraken van Mimp en vele metaforen verder, heb je daar wel een beetje genoeg van. Het is te veel van het goede. In een stuk in de krant over de roman las ik, dat je dit boek om die reden ook niet in één ruk moet lezen, maar steeds een klein stukje, dan blijft het een onderhoudende en amusante soap. Helemaal waar. Er zijn 60 hoofdstukken, dus er valt genoeg te doseren.
Voordat je nou denkt dat het alleen maar een lollig boek is – dat is het niet. Er zijn genoeg zaken om over na te denken. Eenzaamheid is een thema. Zo schrijft Chabot: Rachel is een beetje verdwenen in haar huwelijk met Raad en: De kinderen van Raad kijken naar hun grootmoeder, maar ze doen hun ogen dicht als ze bedenken dat zij ook eens oud zullen zijn.
Het wemelt in dit boek van zinnen, die overdreven goed bedacht zijn, daarom soms nogal gekunsteld. Deze bijvoorbeeld: ‘De glimlach gleed van zijn gezicht en hij bukte zich niet om hem van de grond te rapen’. En Karim, de allochtone onderhoudsman van de vakantievilla, zegt: ‘Ik heb er hard aan gewerkt om dezelfde problemen te hebben als ieder ander in dit land’.
Lees het boek gewoon maar en je ontdekt vanzelf waar het over gaat en waar het om draait. Loop Olifantenpaadjes met het boek van Sebastiaan Chabot, maar maak geen haast.
In het colofon schrijft Chabot: De personages in deze roman zijn verzonnen; elke gelijkenis met bestaande personen berust op toeval en komt voort uit de verbeeldingskracht van de auteur.
Behalve Mimp, de olifant.
Ontroerend.
Laat je verrassen door dit uitbundig weemoedige boek.
Emmy van Haastrecht
