De afgelopen zomer vermaakten mijn zus en ik ons in onze tent op de camping met kijken naar B&B Vol Liefde. Na een heerlijke dag vol wandelingen langs de zee of in de duinen, ongestoord lezen in de schaduw van een hoge zeeden en rond etenstijd gezellig samen kokkerellen op een campinggasje, zetten we ’s avonds mijn Ipad op een stoeltje en keken we vrolijk verbaasd naar het geklooi van de deelnemers aan het RTL4-programma B&B Vol Liefde.
In dat programma laten zes zeer verschillende mannen en vrouwen – oud, jong, serieus, gezapig, overactief, open of gesloten – eventuele liefdespartners op zicht komen in hun B&B. Al die mannen en vrouwen willen hetzelfde: iemand met wie ze kunnen delen wat het leven zo de moeite waard maakt. Er is nog iets wat de uitnodigende partijen gemeen hebben: hun B&B bevindt zich in een prachtig stuk buitenland.
Eenmaal weer thuis kon ik het niet laten om te blijven kijken naar dat geworstel om de ware liefde te vinden. En toen belde op een avond mijn broer Hans op. Broerlief heeft een Bed and Breakfast in de Achterhoek. Hans is over het algemeen de rust zelve, maar nu was hij niet te stuiten. Zijn verhaal moest eruit: ‘Lieve zus, ik heb een zomer achter de rug! Eén groot avontuur! Ik zal het meteen maar zeggen, want je raadt het nooit: ik ben verliefd geweest. Met alles erop en eraan.’
Ik probeerde te reageren, maar Hans liet me geen ruimte.
‘Moet je horen. Laat ik bij het begin beginnen. Je weet dat ik het na de dood van mijn lieve Agnes moeilijk vond om mijn weg te vinden. Ik miste het zorgen, ik had geen doel meer in mijn leven. Daarom was het inrichten van de B&B een gouden greep. Ik had weer wat te zorgen, had mensen om me heen, kon mijn ei kwijt. Ik kreeg mijn leven weer op de rails. Allemaal mooi en prachtig, maar op een gegeven moment had ik er toch genoeg van, van dat alleen zijn, bedoel ik. Ik had zo’n behoefte aan een maatje, aan iemand met wie ik kon roddelen over de B&B-gasten, met wie ik van mijn sprookjesachtige tuin zou kunnen genieten, met wie ik weer eens op reis kon gaan. Ik was het alleen-zijn echt hartstikke zat. Maar waar haal je hier in de Achterhoek zo snel een leuke vrouw vandaan. Dus ik besloot gebruik te gaan maken van zo’n online datingsite. Die zijn er zelfs speciaal voor ouderen had ik me laten vertellen. Ik had natuurlijk geen idee hoe ik dat moest aanpakken. Dus heb ik Wouter en schoondochter Ellis om raad gevraagd en die twee hebben mij op weg geholpen op het digitale pad naar een relatie. Ze hielpen me met het aanmaken van een account. En samen met hen heb ik gekeken naar de reacties op het verhaaltje over mijzelf en de foto. Bijzonder, hoor, om dat zo samen met je kinderen te doen. Tot mijn verbazing meldden zich binnen de kortste keren een hele zwik vrouwen aan. Allemaal wilden ze me graag ontmoeten. Ik had keus. Bij de zesde vrouw op mijn scherm was het raak: dat was ze. Dat was de vrouw die ik zocht: Joke, 78 jaar, weduwe met kinderen en kleinkinderen. Ze had, net als ik, in het onderwijs gezeten, hield van muziek, las graag een boek en kon genieten van alles wat groeit en bloeit.
Bovendien, heel praktisch: ze woonde in Raalte, 20 kilometer verderop. Ik had nog eens goed naar haar foto gekeken: vriendelijke uitstraling en leuke ogen; ze zag er echt goed uit. Ik wist het zeker: met haar wilde ik verder. Dus ik luisterde naar mijn gevoel, vertrouwde op mijn mensenkennis en levenservaring en heb Joke gemaild dat ik haar wilde ontmoeten. Direct maar bij mij thuis. Dan kon ik meteen zien of ze daar paste.’
Ik probeerde de woordenstroom weer te stuiten, maar broertje raasde verder. Hij was er zo vol van.
‘Al bij de eerste ontmoeting hebben we hier in mijn tuin uren met elkaar zitten praten.En na twee bezoekjes vond ik dat zij de volgende keer maar met een logeerkoffertje moest komen. De kinderen vonden dat natuurlijk veel te hals over kop. Maar ik wist echt wel wat ik deed en op mijn leeftijd moet je snel toeslaan. Nou, dat heb ik gedaan. Een paar weken zat ik op een roze wolk. Joke vond alles aan mij leuk en ik genoot ervan. Heerlijk was het. Echt. Ik wist niet dat ik dat nog in me had: ik was zo verliefd.’
Broer Hans moest na die stortvloed van woorden eindelijk even op adem komen en ik pakte het moment om te vragen: ‘Hans, je begon je verhaal met te zeggen dat je verliefd was gewéést! Is het dan weer over?’
Hans barstte weer los: ‘Het was allemaal één groot feest, maar na een week of vijf kwam ik toch weer een beetje met twee benen op de grond. Er ging me iets opvallen: Joke was een zitter. Ze deed de hele dag niks anders dan zitten. Uren achter elkaar zat ze in mijn tuin te genieten. Heerlijk vond ze het.
Ze genoot als ik het gras maaide, als ik de verwelkte bloemen wegknipte, als ik in de moestuin op mijn knieën het onkruid wegtrok. Ze ging verheugd rechtop zitten als ik haar kwam verwennen met een dienblaadje met iets lekkers. Ze klapte in haar handen van plezier als ik haar uitnodigde om van stoel te wisselen en aan de gedekte eettafel plaats te nemen. Alles wat ik kookte, vond ze verrukkelijk.
En ik vond het fijn om voor haar te zorgen. Ze was zo blij met alles wat ik deed. Maar ik had ook nog mijn B&B. Ik werkte me dus een slag in de rondte om niet alleen Joke maar ook mijn gasten te bedienen. En Joke vertoonde geen enkele neiging ook maar iets te doen. Ze wilde ook nergens naartoe. Waarom zouden we; het was hier toch een paradijsje? Kortom: zij zat, genoot en vond het helemaal top.’
‘En jij?’ vroeg ik, ‘vond jij het ook top?’
Hans bleef even stil, kuchte en haalde eens diep adem. Er zat een aap in de mouw, die eruit wou, vermoedde ik
‘Vond ik het ook top? In het begin natuurlijk wel. Maar na een week of vijf ging ik een paar zaken toch duidelijker en anders zien. Joke had wat problemen met haar ademhaling en nog wat kleinigheden waarvoor ze een doos aan veelkleurige pilletjes bij zich op tafel had staan. Ze kon ook niet veel meer dan zitten. En ik daalde voorzichtig af van de roze wolk en vroeg me af of dat het was wat ik wilde? Joke gelukkig maken in mijn tuin? Geen reisjes maken, geen wandelingen, omdat dat voor Joke te zwaar was? En al heel gauw wist ik het antwoord: dat wilde ik niet. Ik wilde erop uit, ik wilde gelukkig maken maar ook gelukkig gemaakt worden. Dus er ontstonden haarscheurtjes in mijn verliefdheid. En toen ik gistermorgen wakker werd – alleen, want Joke was een paar dagen naar haar eigen huis voor een bezoekje aan haar huisarts en om het logeerkoffertje opnieuw te vullen – zag ik plotsklaps voor welke fuik ik heen en weer zwom: de fuik van de mantelzorg. Ik besefte ineens dat Joke over niet al te lange tijd totaal afhankelijk zou zijn van mijn zorg en ik realiseerde me dat ik dan mijn eigen leven opnieuw kwijt zou zijn. Ik kon nu nog terug; we waren nog niet zo verstrengeld dat loskoppelen grote schade zou aanrichten. Ik bedacht dat ik Joke een heerlijke lange vakantie had bezorgd, maar dat de zomer nu ten einde kwam en dat het afgelopen was. Ik wist wat me te doen stond. Ook al deed het pijn, als Joke weer hier zou zijn, zou ik met haar praten of eerlijker: ik zou het uitmaken.’
Hans zag en hoorde het niet, maar ik zat heftig te knikken en slaakte een diepe zucht van opluchting.
‘Nou zus, dat heb ik vanmiddag dan ook gedaan. Toen Joke zich weer meldde, heb ik haar verteld dat ik het heel leuk heb gehad met haar, dat ik me heb gekoesterd in haar bewondering en lieve woorden. Maar dat haar tempo en haar behoeften niet overeenkwamen met die van mij en dat ik toch afzag van een hechtere relatie. Tot slot heb ik haar vriendelijk verzocht haar koffertje dicht te laten en weer naar huis te gaan. Je snapt, dat Joke het een fikse tegenvaller vond; ze had het niet zien aankomen. Ze zag wel dat het me ernst was en na een vriendschappelijke knuffel hebben we afscheid genomen. Nu ben ik weer alleen en ga eens orde op zaken stellen in mijn B&B. Morgen krijg ik nieuwe gasten en dus moet ik kamers poetsen, bedden opmaken, ijskastjes vullen. Genoeg te doen. Hé, dag zus, ik moest het even kwijt. Denk nog maar eens na over mijn verhaal en weet: ik heb nergens spijt van, nee, het was een geweldig avontuur. Misschien ook iets voor jou? Ik kan het je aanraden: je knapt er echt van op.’
Voordat ik kon reageren op zijn laatste opmerking, hing broer Hans op. Jeetjemina. Dit telefoongesprek had ik niet zien aankomen. Ik was toch wel een beetje ondersteboven van het verhaal van Hans. Er ging van alles door me heen. Dat broertje van me was op zijn 75ste nog een ondernemend mannetje. Hij had het toch maar gedurfd om op zo’n datingsite rond te gaan kijken. Bijzonder ook dat hij zijn kinderen erin betrokken had. Verstandig van hem dat hij op tijd inzag dat een leven met Joke toch niet was wat hij wilde. Dapper dat hij er zo over vertelde aan zijn grote zus. Het was ook niks om zich over te schamen. Integendeel. Ik besloot gauw mijn zus te bellen om haar te vertellen dat we voor een B&B Vol Liefde helemaal niet afhankelijk waren van RTL4: we konden gewoon naar onze broer in de Achterhoek gaan.
Margreet
