In mijn dorp is niks te beleven. Echt niks. Een beetje ingedut plaatsje. Ik kom laat in de ochtend te voet uit het buitengebied en wandel naar het kleine centrum. Nee, niks te beleven vandaag. Het is stil. Weinig verkeer. Maar het is mooi weer en ik geniet al stappend met een zonnetje in mijn gezicht en een zuchtje wind door mijn haren.
Plotseling krijg ik een mooie auto in het vizier. Hij parkeert op een plaats waar ik het niet zou verwachten. Bijna geen huis te bekennen. De persoon die uitstapt trekt mijn aandacht. Een opvallend netjes geklede donkere man in een maatpak dat ik niemand uit mijn dorp ooit zie dragen. Of het moet bij een begrafenis zijn, maar zelfs dan trekken de meeste dorpsgenoten nog eerder hun oude nette donkere jasje aan dan dat ze zo’n maatpak aanschaffen.
De man neemt rustig een soort weekendtas uit zijn wagen en tovert dan om de beurt twee grandioze fleurige bloemboeketten te voorschijn. Hij bekijkt ze tevreden, legt ze even voorzichtig boven op zijn vervoermiddel om netjes zijn portier te sluiten, waarna hij met volle handen zijn weg vervolgt. Dezelfde kant op als ik, maar dan aan de andere kant van de weg.
‘Waar zou zo’n bijzondere en mooie donkere man nou met die prachtige bloemen naar op weg zijn?’ vraag ik me nieuwsgierig af. In mijn fantasie zie ik een knappe blanke donkerharige vrouw met krullen en een vriendelijk maar droevig gezicht. In de film die ik onlangs zag in de bioscoop kreeg de hoofdpersoon, een depressieve oudere dame met precies zo’n krullenbol, te maken met een nieuwe en ook toevallig donkere collega, een man die haar helemaal wist op te vrolijken. Zij stond na lange tijd weer open voor zijn open blik en ook zijn humor. De vrouw op haar beurt kwam voor hém op omdat hij soms vreselijk werd gepest. Ze moedigde hem aan om de studie van zijn dromen op te pakken. Ze werden dol op elkaar. Een heerlijk verhaal. En toch liep het voor die twee samen niet goed af. Ze gingen uiteindelijk elk hun eigen weg.
Mijn fantasie is met me op de loop gegaan. De man loopt nog steeds links van de weg, ik aan de rechterkant. Ik houd mijn pas in als hij even aarzelt. Hij gaat toch niet bij dat huis naar binnen? Nee, hij loopt weer door.
Ik moet het weten, besluit ik. Ik wil weten waar hij moet zijn. En ja, ineens opent hij gedecideerd links van hem de winkeldeur van een zaak in het dorp. Ik probeer nog naar binnen te kijken, wie hij omhelst, wie op hem wacht. Maar nee, de spiegelruit laat alleen mijn eigen nieuwsgierig starende hoofd zien. Ik loop door.
In mijn dorp niks te beleven? In mijn fantasie zeker wel …
Ineke
