‘In essentie komt het hierop neer…’ Bertie schrikt op. Die verplichte teambijeenkomst iedere middag trekt ze de laatste tijd niet meer en heel vaak – misschien zelfs vrijwel altijd – dommelt ze de laatste minuten op het geleuter van haar collega’s lekker even weg. Ze vertrouwt op dat ene gehoorzenuwtje dat gespitst is op de vaste eindformulering van Theo, haar teamleider. Bij de woorden ‘In essentie‘ haalt ze haar handen onder haar kin vandaan, bij ‘komt het hierop neer’ schuift ze haar papieren tot een net stapeltje en bij de subtiele pauze die Theo dan inlast, richt ze haar blik op hem en knikt hem beamend toe. Haar baas vat dan samen wat er zoal aan de orde is gekomen.
Bertie is ervan overtuigd dat niemand iets merkt van haar dagelijkse powernapje onder werktijd. Bovendien vindt ze dat niet alleen zij daarvan opknapt maar dat het ook nog eens goed is voor de zaak. Immers nu kan zij er weer voor de volle 100% tegenaan. Win-win heet dat tegenwoordig. Daar kan niemand iets tegen hebben en Theo al helemaal niet. Och, Theo ziet dat ze haar best doet.
Met een grote grijns sluit Theo af met: ‘Dus, lieve mensen, alle neuzen weer dezelfde kant op?’ Lachend mompelt het clubje: ‘Ja baas,’ en met een hoop gestommel vertrekt zijn team. Hij ziet hoe Bertie energiek koers zet naar haar werkplek en moet een beetje lachen om het toneelstukje dat ze iedere middag opvoeren. Bertie weet niet dat hij allang door heeft dat zij die laatste minuten van het middagoverleg alleen nog maar fysiek aanwezig is en hij laat haar in die waan. Hij heeft er lol in als ze hem zo serieus toeknikt vlak voor hij zijn samenvatting uitspreekt en hij weet zeker dat ze absoluut niet in de gaten heeft dat hij speciaal voor haar de hoofdpunten van het overleg nog eens noemt.
Och, Bertie mag dan wat ouder zijn, ze heeft hart voor de zaak en loopt er nooit de kantjes van af.
Margreet
