“Verlangend kijkt Estrella naar ‘haar ‘schilder. Ze heeft onderhand genoeg van dat stomme boek waarin ze voor het plaatje moet zitten lezen. Mijn god wat kost het haar moeite om niet overeind te komen, achter hem te gaan staan en met haar armen om hem heen samen naar haar portret te kijken. Zij wil niets liever dan zich tegen hem aan drukken en zijn harde lijf voelen; ze wil met haar handen in zijn donkere krullen zitten, zijn verse zweet ruiken. Ze ziet dat hij het warm heeft en niet alleen omdat het een onverwacht warme oktobermiddag is. Ze heeft zich echt niet vergist: hij wil haar zoals zij hem wil. Dat heeft ze in zijn ogen gezien, toen zij een extra knoopje van haar jurk losmaakte. En ze merkt het ook aan zijn gebaren, aan zijn lach, ze voelt het aan zijn handen als hij haar arm in de juiste positie legt. Ze weet het zeker: hij is verliefd op haar.
Maar ze moet zich inhouden, nog even stil blijven zitten. Het portret is bijna af, hij moet alleen haar decolleté nog wat fatsoeneren, zei hij zojuist. Bovendien durft ze nog niet: de kust is nog niet veilig. Beneden in de hall hoort ze haar vader praten met hun jachtopziener. Die gaan er straks samen op uit om te controleren of alles in orde is voor de grote jachtpartij morgen. Maar als die vertrokken zijn en haar moeder klaar is met haar besognes, dan… Ze weet dat haar moeder in haar kamer aan het eind van de gang samen met Luiza, haar kamenierster, bezig is om haar kleding uit te zoeken voor de komende dagen. Het wordt druk met gasten en er zijn de hele dag kledingwissels nodig. Ze zal er zelf straks ook aan moeten geloven. De afgelopen weken was het een komen en gaan van naaisters, hoeden- en schoenmakers; de hele santenkraam die nodig is voor een nieuwe najaars- en wintergarderobe. Het was voor Estrella dit jaar nog erger dan andere jaren, want haar vader en moeder gaan haar de komende weken presenteren aan hun entourage met de bedoeling dat er in de vroege zomer van het komende jaar een groot bruiloftsfeest zal zijn. Haar bruiloft, ja. Papa en Mama hebben het al helemaal in kannen en kruiken, gelooft ze. Aan haar is niets gevraagd, maar tot voor kort vond ze dat ook wel best. Er was toch niets aan te doen. Estrella wist al van jongs af aan dat papa en mama voor haar een goede partij zouden uitzoeken. Zo hadden ze dat ook gedaan voor haar oudere zus vorig najaar en Isabella was afgelopen juni getrouwd met Pablo, de zoon van een groot industrieel uit Madrid. Voor haar hadden ze ‘rondgeneusd’ in de kringen van de families van het oude geld met een vleugje adel. Ze heeft het vermoeden dat ze voor haar hun oog hadden laten vallen op een zekere Alejandro, een grootgrondbezitter uit een oud Castilliaans geslacht. Estrella wordt onrustig nu ze tot zich door laat dringen wat ze allemaal op het spel gaat zetten. En toch wil ze haar hart volgen. Ze heeft nog nooit gevoeld wat ze de afgelopen maand tijdens het poseren is gaan voelen. Ze is zich nog nooit zo bewust geweest van haar lichaam, dat dat zo intens iets kan willen. Het komt ineens in haar op dat zintuigen onderdelen van haar lichaam zijn die ergens zin in hebben: haar ogen hebben zin in kijken naar die man achter die schildersezel, haar oren willen zijn stem horen, haar neus zijn haar ruiken en haar tong zijn zweet proeven, haar huid zijn huid voelen. Estrella krijgt het warm, ze wil even haar voorhoofd deppen en wat gaan verzitten, maar dat mag absoluut niet. Tot haar opluchting hoort ze beneden de stemmen van haar vader en Juan zich verwijderen uit de grote hall en haar moeder hoort ze samen met Luiza voorbij komen en even later de trap aflopen. Estrella kucht voorzichtig, maakt….”
Pilar!
Pilar is blij dat ze haar boek weer kan oppakken en zoekt haastig naar de passage waar ze gister moest stoppen, omdat meneer pastoor haar riep voor een kopje thee met wat lekkers. Voor haar geen siësta. Terwijl meneer pastoor na het copieuze middagmaal zijn dutje doet, duikt Pilar liever onder in het liefdesleven van haar romanpersonages. Hun sores geven Pilar rust.
Na het wegwerken van de grote afwas, schiet ze in haar zachte, blauwe sloffen, doet haar schort half af en slaat haar lievelingsshawl om. Haar stoel staat altijd klaar en de bibliotheek achter de supermercado van haar nicht Luiza heeft een overvloed aan heerlijke liefdesromans. Gistermiddag is ze begonnen in het verhaal van Estrella en haar pintor. Ze hoopt dat Estrella durft te doen, wat haar lijf haar influistert. Pilar smult van dat soort scènes. Ze heeft nooit een andere man in haar leven gehad dan meneer pastoor en die heeft alleen interesse in haar kookkunsten. Maar de boeken van Luiza geven haar iedere middag genoeg opwinding om de rest van de dag op te kunnen teren. Ze bladert door haar boek, kan het niet laten even te kijken op de laatste bladzijde. Madre de dios! Geschrokken gaat ze terug naar de bladzijde waar ze gistermiddag moest ophouden. Die Estrella, dat had ze niet gedacht. Hoe kwam ze daar nou bij?
Pilar spitst haar oren; ze hoopt dat meneer pastoor lekker lang en diep zal slapen. Ze schikt haar billen nog eens stevig in haar stoel en neemt een duik:
“Estrella kucht voorzichtig, maakt nog een knoopje los en…”
Pilar…?
Pilar!
Margreet
