Soms word ik onverwachts geraakt door wat ik zie, lees, meemaak of gewoon door het leven zelf. Plots trilt er een snaar in mij die een diep gevoel teweeg brengt. Een gevoel waar ik geen woorden voor heb, maar wat me wel aanzet tot schrijven. Schrijven wordt dan een zoektocht naar de juiste resonantie tussen woorden en het geraakt zijn.
Zo ben ik al een jaar bezig met het gedicht ‘De Tulpenboom’. Tijdens een wandeling in het park viel de boom me ineens op. Hij raakte op een overweldigende manier. De ervaring riep gevoelens in me op die ik niet kon verwoorden ook al probeerde ik het steeds weer. Tot ik laatst het gedicht ‘Ster’ las van M.Vasalis.
De woorden van dit gedicht riepen precies de trilling op waarnaar ik al zo lang op zoek ben. Eindelijk klopte het! Haar woorden gaven mij mijn woorden.
Ster
Ik zag vanavond voor het eerst een ster.
Hij stond alleen, hij trilde niet.
Ik was ineens van hem doordrongen,
ik zag een ster, hij stond alleen,
hij was van licht, hij leek zo jong en
van vóór verdriet.
M. Vasalis
Tulpenboom II
Ik zag vandaag een boom.
Hij stond alleen, met goudgele kroon.
Ik was ineens van hem doordrongen.
Ik zag een boom, hij stond alleen,
hij was van licht, hij leek de zon
geworteld in de grond.
Henriëtte
