Voor ik in bed duik, sta ik graag nog even voor het raam naar buiten te kijken. Die stille, donkere straat kalmeert; bijna alle huizen zijn al donker, de meeste mensen zijn naar bed. Ik kijk uit op een bushalte en dat levert vaak ‘ plaatjes ‘ op, maar zo laat op de avond is er meestal niks te zien en kan de bus gewoon doorrijden.
Maar vanavond zijn er wel nog mensen die mee willen met de laatste bus. Ik zie een ouder echtpaar voorzichtig, elkaar goed vast houdend zich opstellen bij de bushalte. Allebei dragen ze een lange donkere jas; ze doen me even denken aan die ouderwetse reclame voor een verzekeringsmaatschappij. Hij kijkt voor de zekerheid nog even op het informatiebord maar laat de hand van z’n vrouw niet los. Hij heeft blijkbaar gezien dat er nog een bus komt want ze blijven rustig staan.
Het is een vertederend gezicht: twee mensen op leeftijd, hand in hand geduldig wachtend op de laatste bus. Maar dan opeens drukt de vrouw zich tegen de man aan, waarop hij z’n armen beschermend om haar heen slaat. Eventjes blijven ze zo staan in een troostende omhelzing. Ik moet iets wegslikken. Dan laten ze elkaar los en tot mijn verbazing vegen ze bij elkaar tranen weg. Ze gaan weer dicht naast elkaar staan, hij slaat z’n arm om haar schouders en zij legt haar hoofd tegen z’n borst. En zo staan ze minutenlang dicht tegen elkaar tot de bus eraan komt. Ik zie de man en de vrouw instappen en ze verdwijnen met de laatste bus van deze avond uit m’n leven.
Ontroerd door wat zich voor m’n neus heeft afgespeeld stap ik in bed en ik val in slaap met het ‘plaatje ’ van dat liefdevolle verdriet op mijn netvlies.
Margreet
