De uitnodiging voor het jaarlijkse gekostumeerde bal van de gezamenlijke wijnclubs in de stad is enkele weken geleden al op de deurmat gevallen. Ze hebben besloten deze keer niet samen te gaan. Tine wil er graag met haar vriendin Annet naartoe en Vincent zal dan naar die belangrijke thuiswedstrijd van zijn favoriete club gaan: ‘Ik heb toch niet voor niets een seizoenskaart aangeschaft,’ merkt hij op. Zijn vaste maatje broer Hans kiest voor de feestavond en laat het supporteren aan Vincent over.
Tine en Annet zijn weken lang druk met hun verkleedkleren. Ze zoeken patronen, kopen lappen stof op de markt en snuffelen rond in een feestartikelenzaak naar accessoires en attributen. Vincent ziet ze regelmatig samen in de keuken smoezen en giechelen. Zoals zij praten over strakke bovenlijfjes, royale decolletés en wijd gerimpelde rokken. Vrouwen zijn toch echt andere wezens, denkt hij dan. Hun gesprekken verstommen acuut als hij binnenkomt. Ze kijken hem vragend aan en gaan dan verder met theedrinken. Hij voelt zich al snel teveel en schiet weg naar zijn werkkamer boven. Soms hoort hij de tangomuziek die ze draaien en geschuifel in de gang als ze danspassen oefenen. Het valt hem op dat op de dagen dat Annet hier rondhangt Tine weinig werk van het eten maakt.
Op de bewuste dag vertrekt zijn vrouw al vroeg in de middag. Ze wil samen met haar vriendin ergens lunchen en dan zijn ze vast nog uren druk met verkleden en andere poespas. Ze stuurt Vincent een whatsapp. Voor hem staat er een magnetronmaaltijd klaar in de koelkast. Rond zes uur zit hij met lange tanden voor de buis met een onsmakelijk uitziende hap. Nadat hij enige lepels heeft geproefd staat hij op en kiept de rest in de kliko. De vieze smaak in zijn mond spoelt hij weg met een paar glazen wijn.
Dan loopt hij naar de garage en haalt uit de kofferbak van zijn BMW een kledinghoes en een grote ronde hoedendoos. Zijn handen trillen. Behoedzaam loopt hij het huis weer in en staat even stil voordat hij naar boven gaat. Het enige geluid is het regelmatige tikken van de Friese staartklok, een huwelijkscadeau van haar ouders. Hij zou hem het liefst naar de kringloop brengen.
In de slaapkamer legt Vincent de spullen op het bed en kijkt naar zichzelf in de grote passpiegel van de kledingkast. Hij ziet een stevige man van meer dan gemiddelde lengte met een regelmatig knap gezicht en een flinke bos donkere krullen. Tine heeft het echt getroffen met hem. Langzaam draait hij zich om, ritst de lange hoes open en snuift een zoete geur op. Met zijn vingertoppen strijkt hij over de zachte stof en bewondert de kleuren. Hij heeft het neusje van de zalm te pakken gekregen. Tijd om te verkleden, besluit hij na een blik op zijn horloge.
Even later staart hij verbaasd naar zijn spiegelbeeld. Wat een imponerend persoon staat daar: breedgeschouderd in een hemelsblauwe zwierige kuitlange jas. Verspreid over het zijden gewaad zijn er decoraties en borduursels in donkerblauw en goud. Daar onderuit komt een soepel vallende wijde broek die zijn hoge laarzen grotendeels bedekt. Hij glimlacht breeduit.
Zo werkt hij aan zijn metamorfose. Dan komt het hoogtepunt. Het pronkstuk is een hoge hoed bekleed met dezelfde stof als zijn jas. Voorzichtig tilt Vincent de indrukwekkende hoofdtooi uit de doos en legt die op het echtelijk bed. Hij is werkelijk prachtig. Vanonder in de doos kijkt een wit masker hem aan met grote ovale ogen en een rood gestift pruilmondje. De gezichtsuitdrukking straalt minachting uit. Hij rilt. Vincent zet eerst het masker op en dan het hoofddeksel om zijn outfit compleet te maken. Onherkenbaar. Hij twijfelt zelfs of hij een man of een vrouw tegenover zich ziet staan. Hij grijnst en een schamper lachje ontsnapt hem.
Met een uitgestrekte nek en een rechte rug paradeert hij over de overloop en gaat dan met voorzichtige pasjes de trap af. De hoedendoos gaat mee. Beneden trekt hij over zijn kostuum een lange regenponcho aan. Het masker en het hoofddeksel gaan terug in de doos en deze zet hij op de achterbank. Slim dat hij de auto binnen in de garage heeft gezet. Via de snelweg rijdt hij naar het landgoed dat is afgehuurd voor het gekostumeerde bal.
Aangekomen op de parkeerplaats wijst een man in uniform hem een plek toe. Vincent is blij dat het er behoorlijk donker is. Daar maakt hij zijn vermomming weer in orde. Bedachtzaam loopt hij de trap op naar de toegangsdeur. Als een mantra herhaalt hij hardop: loop traag, blijf onzichtbaar, spreek niet. Hij legt zijn uitnodiging in de hand van een butler. Als de deuren openzwaaien komen er zwoele parfumgeuren en een onaangename hitte op hem af. Hij blijft achterin de zaal staan. De aangeboden champagne weigert hij met een handgebaar en raakt daarbij het dienblad van de serveerster. Er vallen glazen en een paar mensen kijken zijn kant op. Achter zijn masker voelt hij zweetdruppels op zijn voorhoofd en zijn handen zijn klam.
Het orkest zet een wals in en veel dansparen gaan de vloer op. Vincent ontdekt al snel Annet die verkleed is als officier. Ze draagt een fel rood uniform met gouden tressen en opgespelde medailles. Een sabel hangt langs haar rechter bovenbeen. Wanneer het orkest een pauze neemt, brengt zij een frêle balletmeisje naar een tafeltje. Daar zit zijn broer Hans als pierlala verkleed een biertje te drinken. Hoe langer hij rond kijkt hoe meer bekenden hij ontdekt. Maar waar is Tine? Waar is zijn vrouw?
Een van de bestuursleden vraagt om stilte. Hij heet iedereen van harte welkom op deze nu al geslaagde avond. Hij verzoekt de muzikanten om een rock-‘n-rollnummer te spelen en nodigt iedereen op de dansvloer uit. Dan ziet Vincent zijn Tine. Wat een schoonheid is zij in haar diep uitgesneden japon en met haar blonde krullenpruik. Het is zijn broer die met haar danst. Hoe durft ie, die pierlala.
Ze hebben samen de grootste lol en hij hoort haar stem overal bovenuit kwetteren. Nu legt Hans zijn arm om haar smalle taille en zwiert haar rond. Vincent voelt een steek in zijn maag. Hij spreekt zichzelf toe om toch vooral rustig te blijven. Hij waagt zich nu zelfs wat dichter bij de dansvloer en achter een pilaar volgt hij de stelletjes. Hans en Tine lopen hand in hand terug naar een tafeltje.
Dan hoort hij een tango van Astor Piazzolla en ziet enkele paren opstaan. Even denkt hij aan thuis en ziet Tine na haar dansles in haar eentje de geleerde passen oefenen. Ze had graag gehad dat hij mee ging op les maar zijn houterige lijf is daar niet voor geschapen. Er zijn nog weinig liefhebbers op de vloer. Vlak voor zijn neus ziet hij Annet. Ze loopt naar de andere kant van de zaal en trekt Tine mee. Tine en Annet. Annet en Tine. Ze dansen heel close als een twee-eenheid zoals je dat ziet op foto’s van professionals. Om hen heen vormt zich een kring en iemand begint te klappen. Aanmoedigingen klinken en het applaus groeit aan. Wat gebeurt daar met zijn Tine? Er staan zoveel mensen om de dansende paren heen dat hij haar niet meer kan zien. Hij loopt weg naar een afgelegen hoek en neemt van de bar een vol wijnglas mee. Hij probeert zijn ademhaling onder controle te krijgen. Hij probeert kalm te blijven.
Dan vertraagt de muziek en het orkest beëindigt de melodie. De kring valt uiteen, de mensen lopen naar hun zitplaats. Midden op de vloer is de beweging van de dansers stilgevallen. Tine en Annet staan als bevroren in de spotlights en hij ziet wat hij niet wil zien. Tine kust haar vriendin hartstochtelijk op haar mond. Vincent knijpt zijn glas fijn tussen zijn vingers en rent de zaal uit.
De rest van de avond zit hij in een louche kroeg tot de baas hem eruit gooit.
Hij durft niet naar huis te rijden. Hij is stomdronken en in een park zakt hij op een bank in elkaar.
Nelleke
