‘Kom jij wel ooit op tijd?’ vroeg Miep Regel-Egel aan Sonja Slak die zorgvuldig haar glinsterende slijmspoor trok. ‘Tijd is kostbaar en je moet met anderen rekening houden,’ ging ze verder. De egel ergerde zich regelmatig aan Sonja’s slakkengang. Hoe kon zij zo tergend langzaam haar weg gaan?
Egel Miep probeerde wel zachtaardig te blijven, maar moest er toch weer een stekelige opmerking over maken. ‘Sonja, jij draagt je huisje met je mee, lekker makkelijk, dan snap ik dat je nooit haast hebt. Maar denk ook eens aan anderen.’
‘Beste regel-egel,’ antwoordde Sonja, ‘weet je wel dat het niet meevalt om altijd je huis op je rug te dragen? Wil je misschien een dag met me ruilen?’ ‘Nou nee,’ zei Miep, ‘maar het is goed dat je dit zegt, misschien moet ik me toch eens vaker verplaatsen in een ander, dat is wel een goed idee.’
Miep had even goed nagedacht. Later op de dag klopte ze kordaat bij Sonja’s slakkenhuisje aan die lekker zat te soezebollen.
‘Sonja, wat doen we soms toch moeilijk. Hoe kunnen we nou zorgen dat we gewoon aardig voor elkaar zijn? Dat ik zelf niet meteen mijn stekels opzet?’ ‘Kijk naar mij,’ zei Sonja, ‘ik heb mezelf geleerd zacht en aardig te zijn, ik houd me rustig en laat me niet zo gauw uit mijn huisje lokken. Oh egeltje,’ vervolgde ze ernstig, ‘we moeten elkaar nemen zoals we zijn en eigenlijk is op tijd komen voor mij meestal niet per se nodig. Ik laat het meeste maar gewoon gebeuren, dan komt het allemaal goed.’
Die avond was er een bijzonder samenzijn op de ontmoetingsplek in het bos, waarbij Miep Regel-Egel wijze woorden sprak. Dat er elke dag een nieuwe kans is om aardig te zijn voor iedereen, want dat dat zelfs een stekelige egel lukt. De dieren hadden goed naar haar geluisterd. Vrolijk omarmden ze elkaar met al hun unieke eigenschappen en uiterlijkheden.
Later, op weg naar huis, zagen ze een prachtig glinsterend spoor.
Ineke
