Zodra ik ’s morgens opsta ben je mijn onmisbare metgezel. De hele dag door, bij alles wat ik doe, ga je met me mee.
Je zorgt voor een doorkijk zodat mijn wereld duidelijker wordt. Een scherpe blik op mooi en lelijk, groot en klein. Of op lieflijk en beangstigend, vertederend of shockerend.
Ik herinner me nog het moment dat je voor het eerst bij me was. Alles zag er zo veel mooier uit. Verwonderd ontdekte ik dat de egaal groene vlakte voor ons huis uit vele, vele kleine dichtbij elkaar staande grassprietjes bestond. En de grijze massa op straat was veranderd in aan elkaar vastzittende piepkleine steentjes. De mist in mijn leven was opgetrokken en contouren kwamen te voorschijn. Het werd allemaal duidelijk: waarom ik vooraan in de klas moest zitten, wat ik helemaal niet leuk vond. Waarom ik in de vijfde klas, tijdens de verkeersproef, een afslag miste en de onderwijzer me in paniek moest komen zoeken, omdat ik niet op het eindpunt was verschenen.
Of ik nu op reis ben of thuis, dankzij jou, mijn maatje, mijn metgezel, zie ik de wereld zoals die is.
Willemien
