Tussen mij en een witte kist zit een scherm. Het voelt vreemd. De vrouw die daar als middelpunt is geplaatst tussen familie en goede vrienden – echte mensen van vlees en bloed – heeft tegelijkertijd belangstelling van veel schermblikken. Zoals de mijne. Ik heb haar goed gekend, die vrouw. Onlangs heb ik heb haar nog een kort bezoekje gebracht, in de afscheidsfase van haar leven. Ze had een warme laatste groet voor mij. En nu ligt ze daar stil in een witte kist.
Ik hoor de persoonlijke verhalen, ik zie de droevige blikken van de sprekers. Er is ook humor. En dankbaarheid. Ik voel een afstand. Geen kleine blik van verstandhouding, geen begrijpend knikje, geen gesprekje na, ik kijk naar een scherm. Afscheid nemen wordt persoonlijker en intiemer lees ik in de krant.
Ik voel me ‘beschermd’.
Ineke
