‘Madame, één vraag: Hoe is het zo gekomen?’ De vraag verraste haar. Een antwoord gaf ze natuurlijk niet, voor geen goud stapte ze uit haar rol. En toch zou ze het hem haarfijn kunnen uitleggen, haar keuze voor deze extravagante, mysterieuze look, haar keuze om zich te presenteren als onwereldse schone.
In haar jeugd, wilde ze juist zo min mogelijk opvallen. Toen liep ze het liefst rond in een oude spijkerbroek en een lange, wijde bloes. Ze droeg nooit make-up en hield haar haar kort. Eigenlijk wist ze toen ook al wel dat het anders zou kunnen. Maar ja. Ze was nou eenmaal niet moeders mooiste. Ze had een stevig, hoekig en massief lijf, een alledaags gezicht en tot overmaat van ramp, heel weinig, vliesdun haar, een onwillig en onooglijk plukje bruin dons.
Ach, die haren. Altijd als ze iemand tegenkwam, keek ze het eerst naar de haren. Wat hadden veel mensen toch prachtig haar, een enorme bos dik haar, een heerlijke krullenbol, of sierlijke, lange, golvende manen. Ook nu nog voelde ze die steek van jaloezie.
Het woord jaloezie alleen al: ja-loe-zie: Ja-ik-loer-en-ik-zie, ik zie je schoonheid, je mooie haren. Waarom had zij van moeder natuur niet een beetje meer meegekregen? Een fris, meisjesachtig gezicht zou leuk zijn; maar bovenal een gewoon, normaal kapsel: ze had er alles voor over. De talloze permanentjes en kleurtjes konden deze grootste tekortkoming niet verdoezelen. En ze voelde dat iedereen in haar omgeving naar haar keek, over haar uiterlijk sprak. Achter haar rug werd gefluisterd hoe rampzalig zij eruitzag.
Toen ze een jaar of 25 was, was de maat vol. Ze wilde niet meer lelijk, onopvallend en alledaags zijn. Ze zou de wereld eens laten zien dat ook zij ertoe deed. Ook in haar zat een prachtige zwaan. Zo begonnen er jaren van sleutelen. Sleutelen aan haar lijf. Al haar spaargeld ging eraan op. Waarom ook niet? Ze had een goede baan en kind noch kraai. Mannen waren nooit serieus in haar geïnteresseerd. Ze was voor hen niet meer dan een gewillige onenightstand, een vlug en vluchtig nummertje.
Haar vriendinnen waarschuwden haar. Ja, maar zij zagen er goed uit. Makkelijk hoor, om dan te zeggen dat het goed is zoals je bent en dat je jezelf moet accepteren.
De verbouwing van haar lijf begon met permanente wenkbrauw- en oog-make-up en het bleken van haar tanden. Daarna liet ze overtollig vet wegzuigen. En vervolgens wat plastische chirurgie: bye bye hoekige kin en mini-borstjes. En natuurlijk was er altijd een of ander dieet, of een verplichte sportschool. O ja, ze had destijds ook kledingadviezen genomen. Het was lastig geweest een nieuwe look te creëren, want welke stijl hoorde er echt bij haar? Bovendien schommelde haar gewicht nogal, met als gevolg dat haar kledingkast uitpuilde van de setjes in diverse maten. Wat geleidelijk aan wel duidelijk werd, was dat ze een voorkeur had voor luxe, opvallende, kleurige stoffen, als het even kon versierd met goud, kralen en glitters. Uiteraard had ze ook haar haar aangepakt. Haar keuze voor een top-pruik zou het sluitstuk van alles moeten zijn. De vervolmaking van haar nieuwe ik.
Ach, al die jaren van investeren in haar eigen schoonheid … die nieuwe ik bleef buiten bereik. In haar omgeving kreeg ze steeds vaker opmerkingen, in de trant van: ‘Alweer een behandeling? Stop daar toch eens mee!’ Maar wisten zij veel, ze kon niet anders. Het vet ging als gevolg van de behandelingen op plaatsen zitten waar het niet thuishoorde, dat moest ze wel weer laten weghalen. En al die zogenaamd natuurlijke pruiken waren zo zweterig en kriebelig, toen de optie van haarimplantaten zich voordeed, was de keuze snel gemaakt.
Ruim 20 jaar van behandelingen en operaties had ze achter de rug. En ze weet nog precies het moment dat ze daar een punt achter zette: toen ze in een blad de foto zag van een mysterieuze gemaskerde vrouw met een prachtige, opvallende uitdossing.
Met die foto in gedachten had ze haar 45-jarige lijf langdurig in de spiegel bestudeerd. Eerst bekeek ze haar treurig geworden permanente make-up, die haar rimpels accentueerden en te donker was voor haar bleke huid. Daarna onderzocht ze haar nog steeds hoekige maar ingevallen lijf, met littekens van operaties en loshangend vel op onlogische en onverwachte plaatsen. Ze monsterde haar hangende mondhoeken en de belabberde conditie van haar nog altijd pluizige, inmiddels grijze haar. En ze wist het.
Sinds die dag investeerde ze haar geld in het creëren van haar alter ego, ‘Madame Mystère’. Ze trok zich terug uit de wereld en ging tegelijkertijd de wereld veroveren. Online had ze al snel een exclusieve klantenkring weten op te bouwen, de foto’s deden hun werk.
‘En zo is het gekomen, maar dat ga ik jou niet vertellen,’ mompelde ze als antwoord op de vraag die ze van haar klant kreeg. Ze schikte haar extravagante, met goudbrokaat versierde zijden gewaad en zette routineus haar masker op. Het sluitstuk van de creatie was de enorme hoofdtooi, van dezelfde mooie stof als haar bovenkleed. Ze had hem extra hoog laten maken, om de illusie te wekken dat er een enorme dot haar onder schuilging. Iedere blik in de spiegel die ze zichzelf als Madame Mystère toewierp voelde als eerherstel, als gerechtigheid.
De taxi van haar klant wachtte. In de kringen waar zij nu figureerde kenden ze haar niet, zagen ze nooit wat er schuilging onder haar uitdossing. Ze maakte er een sport van om de illusie die ze creëerde in stand te houden en om maximaal te genieten van de bewonderende blikken. Het was een harde afspraak dat ze tijdens de seks niet uit de kleren hoefde, dat haar masker en hoofdtooi niet af gingen. Het enige dat de klant kon aanraken, was haar geslacht. Het wond de heren en dames op. En zij, de madame, speelde ster en regisseur ineen. Zij was de begeerde mysterieuze schoonheid die bepaalde wat er gebeurde. Zij regisseerde de hoogtepunten. Vol verve wist ze haar act te vervolmaken. Ze strooide met hese stem wat gepaste Franse woordjes. Feilloos doseerde ze haar zwoele zuchten en moeiteloos stemde ze haar gehijg, gekir of gekreun af op de klant. Dat zo’n rijke klant zich al kwijlend en sidderend aan haar onderwierp, was voor haar het ultieme bewijs dat ze ertoe deed. Madame Mystère, haar roem en schoonheid brachten de wereld in vervoering.
Elli
