Een klein beetje gespannen sta ik om vijf voor half acht op de stoep bij Ineke. Zij ontvangt vanavond de
schrijfgroep waaraan ik voor de eerste keer zal deelnemen. Ik ken twee van de zes leden; aan een van
hen heb ik gevraagd of ik me mocht aansluiten bij hun schrijfgroep. Ik heb geen flauw benul hoe de
avond zal verlopen. Er zal ongetwijfeld geschreven worden, maar hoe en wat???
Ik ben benieuwd.
Ik bel aan en meteen gaat de deur open. Toon, Inekes man die op weg was naar zijn kamer boven,
liep net langs de voordeur. Ineke loodst mij mee naar de plek waar het vanavond gaat gebeuren. Ik
schuif aan op een veilige plek aan de grote tafel: niet aan het hoofd en niet in het midden en met het
zicht op de deur waardoor de andere leden binnen zullen komen. Binnen een minuut of vijf is
iedereen gearriveerd. Er wordt niet veel tijd besteed aan gezellig geklets; we willen gaan doen
waarvoor we gekomen zijn.
Ik heb net zoals de anderen mijn schriftje en een pen al voor me liggen en wacht af. Stiekempjes
hoop ik dat ze zullen beginnen met het voorlezen van teksten die thuis zijn gemaakt, dan weet ik een
beetje wat er van me verwacht wordt. Maar nee hoor. Ineke loopt naar de cd-speler, drukt een knop
in en we luisteren naar een zangeres die een melancholiek Spaans lied zingt. Wanneer de laatste
klanken weggeëbd zijn, verbreekt Ineke de geconcentreerde stilte en krijgen we de opdracht om op
te schrijven wat deze zangeres met dit lied bij ons heeft losgemaakt. Het is niet belangrijk dat we de
tekst niet hebben kunnen vertalen, hup schrijven! Ik schrik me rot: ik moet meteen het diepe in.
Voorzichtig kijk ik naar de andere schrijfstertjes. Niks aan de hand bij hen, ontspannen buigen ze zich
over hun papier en de pennen gaan aan het schrijven. Ik daarentegen voel me voor het blok gezet. In
een flits schieten allerlei bezwaren door me heen, zoals ik kan eigenlijk niet meer met de hand
schrijven, ik ben na het avondeten niet meer alert, mijn voorstellingsvermogen zit ’s avonds op slot
etc. Razendsnel pak ik me bij mijn lurven: je wilde toch bij een schrijfgroep. Dit is het dan. Maar ook
flakkert er een bemoedigende gedacht in me op: je hebt een heel leven aan ervaringen waaruit je
kunt putten. Kom op: je kunt het!
Ik zet mijn pen op het papier en ik spring.
Na tien minuten geeft Ineke het sein dat we onze tekst moeten ‘afhechten’. Ik rond mijn verhaal af
en ik weet: ik kan het, ik hoef niet bang te zijn dat er niets uit mijn pen zal komen. Ik kan alles wat ik
heb gedaan, alles wat ik heb meegemaakt nu inzetten voor mijn plezier. Ik heb een nieuwe hobby:
schrijven.
Margreet
