Een prachtige kip was ze. Ze wist het. Haar donszachte verenkleed maakte haar prachtig. Als ze die veren vol trots opschudde, leek ze zelfs nog voller en mooier. Ze voelde zich sexy en kiplekker.
Ze was ze allemaal te slim af, de doodgewone kippen die in het kippenhok rondliepen. Het waren net kippen zonder kop, met hun gekakel. Daar deed zij niet aan mee.
Met haar voorname tred bewoog ze zich langzaam stappend door het kippenverblijf. Ze keek opzij, naar links, naar rechts, knikte hooghartig met haar bevallige nek waardoor haar felrode kam en lel uitdagend meebewogen. Ze voelde alle bewonderende blikken. Elk onooglijk kippetje maakte plaats voor haar, als zij wat wilde pikken. Waar zij scharrelde, legde geen kip haar een strobreed in de weg.
Daar paradeerde de haan. Haantje-de-voorste moest er ook telkens aan geloven. De kip zette hem flink op zijn nummer. ‘Je kunt naar me fluiten,’ straalde ze uit. En de haan kukelde van pure verbazing om. Hij kende weinig kippen die hun poot zo stijf durfden houden als hij enthousiast kraaiend toenadering zocht.
De haan had genoeg van dit gedrag en bedacht een list. ‘Lieve kip, jij bent zo speciaal, zo extraordinaire,’ sprak hij met een valse glimlach. En de kip herinnerde zich à la minute haar deftige Franse afkomst. ‘Je bent zo’n schoonheid, zo lief en intelligent,’ vervolgde de haan zijn betoog, ‘zo’n lekker ding, jij bent beslist niet van dat ordinaire. Jouw verfijnde Franse smaak valt vast ook bij de mensen in de smaak en daar kun je oprecht blij mee zijn. Coq au vin noemen ze dat.
Met jouw mooie eigenschappen ga jij nu gauw de grote wereld in. Zo meteen pikt het baasje juist jou er vast als eerste uit, om terecht te komen in een hemel van blingbling, op een prachtige verzilverde schaal. Met je fraaie enkeltjes mooi versierd en met beide pootjes stijf in de lucht.
Ineke
