Auteur: Elizabeth Strout
Oorspronkelijke titel: Tell Me Everything
Vertaling: Inger Limburg en Lucie van Rooijen
Uitgeverij: Atlas Contact, 2024
Iedereen heeft iets dat het waard is om te worden opgetekend. Dat staat al in de eerste alinea van dit boek.
Het duizelt je de eerste 50 bladzijden als je – gelokt door de titel – nieuwsgierig gaat lezen. Zoveel personages, zoveel kleine en grote verhalen. Kale takken die zich in schoonheid aftekenen tegen de lucht, een vader die zich van het leven berooft en wiens hersens na het dodelijke schot in stukjes aan het plafond hangen, een wegkwijnende groene plant, een onmogelijke echtgenote, een advocaat op de drempel van zijn pensioen, een jonge vrouw met een postnatale depressie, een kleine vrouw die eruit ziet als een grijze muis en het altijd koud heeft. Door Covid is iedereen in een andere versnelling terechtgekomen. Veel verwarring en onzekerheid ten tijde van de pandemie; nu nog steeds door de toestand in de wereld. De wereld lijkt gek geworden: ‘een vrachtwagen dendert over de snelweg en de wielen vallen er één voor één af’. Dat is zo’n metafoor waaraan je blijft haken. Er zijn er veel te vinden in dit boek, toch is er absoluut geen sprake van een storende overdaad. Elizabeth Strout weet je met kleine zinnen in de verhalen – die het waard zijn verteld te worden – te trekken; het zijn verfijnde portretten.
Er zijn in feite twee hoofdpersonages om wie het in dit boek draait: Bob Burgess, de advocaat die aan het eind van zijn carrière is en Lucy Barton, schrijfster, die naar verhalen uit een mensenleven luistert en ze optekent. Deze twee mensen betekenen veel voor elkaar. Op gezette tijden ontmoeten ze elkaar voor een wandeling, vinden begrip bij elkaar, zijn dankbaar voor echte aandacht en het luisteren naar wat tussen de regels in gezegd wordt.
Vreemd genoeg heeft het dat effect op jou als lezer ook. Dat is het knappe van Elizabeth Strout. Je hebt het gevoel dat ook jouw mijmeringen en momenten van zelfreflectie ertoe doen.
Je wilt ook weten hoe het afloopt met de zaak waar Bob Burgess voor gevraagd wordt: de verdwijning en moord op Gloria Beach, waarvan haar zoon Matthew wordt verdacht. Matthew is een man met beperkingen. Een zorgzaam mens, is de mening van Bob, geen moordenaar. Aan het eind van het boek weet je of dat waar is. Bob Burgess haalt het beste in mensen naar boven, laat iemand zijn wie hij of zij is. Dat weet je óók als je het boek dichtslaat.
Hoe gaat het verder met Lucy en Bob?
Vertel Me Alles is een bijzonder boek. Lees het. Echt, het is verrijkend en het is geweldig geschreven. Niet voor niks dat Elizabeth Strout in 2009 de Pulitzerprijs ontving voor haar verhalenbundel Olive Kitteridge. Olive, die we ook in dit boek ontmoeten. Ik kende haar niet, maar wat ben ik blij dat ik nu weet wie ze is. Een personage om niet meer te vergeten.
De simpele vraag of leven ‘nut’ heeft, is niet langer een nutteloze vraag.
Misschien is ‘de volwassenwording van de ziel’ wel het nut van het leven, zegt Solzjenitsyn.
Liefde is de bron van alles, denkt Olive.
Let ook op het omslag: de paardenbloem, de pluizenbol waar je met je ogen dicht tegen blaast zodat de zaadjes zich verspreiden.
Emmy van Haastrecht
