Draak Emilie dreigde vaak. Met vuur en vlammen, met gegrom en tandengeknars. Vooral als sluwe hebberige geldwolven haar benaderden om te proberen gouden en zilveren munten en schitterende sieraden uit haar schatkist te stelen. In haar hart was draak Emilie een zachtaardig wezen dat geen mug kwaad deed. En de muggen haar niet. Die zoemden om haar heen in een symfonie van zalige klanken. Heerlijk vond ze dat. De muggen zongen elke zomeravond met zijn allen het hoogste lied voor haar en peinsden er niet over haar vol bulten te prikken. Ze was best tevreden met haar gemakkelijke leven. Hoewel, soms dacht ze wel eens na wat ze eigenlijk had aan al die kostbare schatten in de schatkist. Werd ze daar blij van? Ze kon er niks voor kopen en wat had ze nou ook nodig?
Draak Snaak was Emilies maat en medeschatbewaarder. Hij was degene die vaak op pad ging. Iemand moest tenslotte waardevolle spullen verzamelen om de schatkist te vullen. Daarvoor gebruikte hij zo zijn eigen draconische middelen. Hard en zakelijk kon hij zijn. Liever liegen en bedriegen dan, dan, ja dan wat eigenlijk? De wereld bestond toch uit liegen en bedriegen? Iets anders was hem nooit geleerd. Hij zorgde wel dat zijn vriendin Emilie daar niks van wist. Maar was zij altijd te veel met haar hoofd in de wolken? Ze glimlachte plichtmatig als hij weer nieuwe kostbaarheden binnenbracht.
Tot op een dag zij een nieuw geluid van de muggen hoorde. Op hun vlucht hadden ze ingezoemd op een merkwaardige deal. Een deal waar een luchtje aan zat. Draak Emilie was ontstemd toen ze hoorde waar vriend Snaak mee bezig was. Bedenkelijke stofjes die hij uit vreemde landen liet komen werden verwerkt tot aantrekkelijk uitziende hapklare brokjes.
Dat veel onderdanen in het rijk er graag van wilden snoepen, betekende vast niet veel goeds. Ineens had ze er genoeg van. Ze wilde er niks mee te maken hebben. De schatkist duwde ze met volle kracht weg. Hij viel open en de geldwolven sprongen meteen bovenop de buit. Op dat moment viel bij draak Emilie eindelijk het kwartje.
Ineke
