Tijdens een strandwandeling vielen me ineens de diepe voetafdrukken op, voor me in het zand. Ze leken wel mijn maat te zijn en heel voorzichtig om de afdruk niet te beschadigen, zette ik in een ervan mijn voet. Het paste precies en een zin kwam in me op: Ik plaats mijn voet in jouw voetafdruk.
Een zin voor in een gedicht dacht ik. Er zit diepgang in en verder lopend, mijmerde ik er nog een beetje over door. Voor het intense gevoel die de woorden in me opriepen, had ik geen woorden ter beschikking. Het bleef bij een gevoel.
De zin kwam daarna op de meest onverwachte momenten in mij op. Hij werd een reisgenoot die zijn geheim niet makkelijk prijsgaf.
Bij het lezen van de liedtekst ‘The Window’ van Leonard Cohen, verscheen het zinnetje weer in mijn gedachten. Ik voelde hoe de tekst van het lied me op eenzelfde manier raakte.
but climb on your tears and be silent
like the rose on its ladder of thorn
Een prachtige zin, een kunstwerkje en de tekst gaat verder:
Then lay your rose on the fire
The fire give up to the sun
The sun give over to splendour
In the arms of the High Holy One
For the Holy One dreams of a letter
Dreams of a letter’s death
Oh bless the continuous stutter
Of the word being made into flesh
Woorden hebben de kracht om mensen diep te raken. Woorden kunnen deuren openen. Kunnen een reisgenoot worden om je naar een plek van heling te brengen.
… Ik plaats mijn voet in jouw voetafdruk.
Een paar kleine woorden, gevonden op het strand. Woorden die diepe gevoelens herbergen, alleen voor mezelf.
Met die diepte wil ik voeling houden, daar een reisgenoot voor zijn.
Henriëtte
